Het zesde en laatste verslag.

Donderdag
En het weer is ook echt aanzienlijk beter. De zon schijnt weer, wel een beetje koude, harde wind. We hadden eerder deze week afgesproken met Manuel om met hem mee te gaan naar de Botanische tuin van Malága. Er is een associatie en daar is hij lid van. Hij mag mensen meenemen naar de tuin. De afspraak is dat we om 9 uur klaar staan om te vertrekken. Beetje vroeg maar we waren vanmorgen sowieso vroeg wakker geworden want het is weer hovenierdag. 14 Dagen geleden is een gedeelte van de cederhaag geknipt en vandaag wordt het achterste gedeelte (bij ons dus) geknipt en het achterste gedeelte van de tuinmat, een grasmat kun je het niet noemen, gekortwiekt. Een hoop lawaai dus van elektrische apparatuur. We gaan wel met onze eigen auto, dan kunnen we tenminste weg gaan wanneer we willen en hoeven niet op Manuel te wachten. Ongeveer een half uur later staan we voor de poort van de tuin. Manuel koopt kaartjes voor ons (ik had de indruk dat het onnodig was omdat hij lid was van die associatie) en dan splitsen onze wegen zich. Ik vroeg hem nog wat hij nu precies ging doen. Hij volgt een soort opleiding om mensen te kunnen rondleiden in de tuin, niet als beroep maar meer voor familie, vrienden en bekenden. Vandaar het lidmaatschap.
De Botanische tuin is een soort veredeld park. Het is ongeveer 150 jaar geleden ontstaan toen een rijke markies en markiezin van de familie Loring het gebied kochten en een opzet maakten voor de Jardin Botánico de la Conceptión. Het gebied bestond uit verschillende landgoederen met olijf-, amandel- en citrusbomen. Die zijn samengevoegd. Uiteindelijk heeft de gemeente Malága het gekocht in 1990 en sinds 1994 is de tuin open voor publiek.
De tuin bevat verschillende watervallen, beelden, een grote villa met een overkapping van Blauwe regen (die helaas nog niet bloeit) en kassen. Er zijn verschillende wandelroutes uitgezet, van kort en eenvoudig tot langer en over zwaarder terrein. Met uitkijkpunten over de stad Malága en een vogelhut. Als je wilt kun je hier dus makkelijk een dag zoet brengen. Bij de ingang zijn nog een klein restaurant en souvenirwinkel. We zijn er erg vroeg en naarmate de ochtend vordert wordt het flink drukker. Klassen schoolkinderen die door een gids worden rondgeleid, een paar bussen en de ‘losse’ bezoekers zoals wij. Grappig om te zien dat hier de planten welig groeien die wij in onze huiskamers hebben staan. Om een uur of 12 nuttigen we een kop koffie en een broodje en gaan daarna op weg naar Almogia. Een klein stukje terug en het binnenland weer in.
Een mooie tocht ook weer slingerend over de Spaanse wegen. Schitterende vergezichten, een deken met verschillende kleuren groen en bruin, afhankelijk van het zaaimoment. Hier dus weer iets van graan wat later geoogst moet worden. Weinig olijfbomen hier. Ook hier geen enkele wijnrank te bekennen. Dat zal wel met die druivenziekte te maken hebben waar ik eerder iets over verteld heb.
We hebben het gevoel weer erg hoog te zitten, maar dat valt wel mee, de hoogtemeter geeft ongeveer 400 meter aan. Op een gegeven moment zien we op een bord dat we 20% naar beneden gaan. Dat is toch wel erg steil naar beneden en dan kom je toch nog de nodige fietsers tegen die omhoog gaan. Knap hoor!
We komen weer bij de snelweg uit en proberen nog via kleine wegen naar huis te rijden. Maar de wegen worden zo slecht dat we maar teruggaan naar de snelweg en dus in rap tempo weer in Alhaurin zijn. Paar boodschappen en dan beetje niets doen. Nog een beeldgesprek met de kleinkindjes in Rotterdam die lekker zitten te kleien en dan wordt het al snel te koud om lekker buiten te zitten.

Vrijdag
Toen we gister wilden wegrijden bij de botanische tuin gaf de boordcomputer van de auto aan dat het oliepeil moest worden nagekeken. Daar zaten we al een tijdje op te wachten. We vullen het olietankje bij en starten toen de auto weer. Alleen bleef de mededeling van het oliepeil in de display staan. Wel een beetje vreemd. Ook na de boodschappen gister en het opnieuw starten verdween het niet. Misschien wel te veel olie in gedaan! Even met de garage gebeld wat er mogelijk aan de hand kan zijn. Te weinig olie is niet goed, maar te veel ook niet. Als het oliepeil 1 cm boven het normale niveau zit moet het teveel eruit. Eerst checken dus voordat we weg gaan. Probleem is dat voor die check de auto wel horizontaal moet staan. Dat is een beetje lastig hier met alle hellingen. Bij het tankstation verderop is het wel vlak dus eerst daar heen. Bij het starten van de auto is overigens de mededeling van het oliepeil verdwenen. Er lijkt dus niets aan de hand. Bij de check blijkt er iets te veel dan het normale peil in te zitten en hoeven we dus niet naar de plaatselijke Citroëngarage.
Vanmiddag rijden we naar Marbella. Ik zei vorige week tegen Willem dat ik toch wel even in die luxueuze badplaats wil kijken, vooral de luxe boten in de jachthavens. Dat gaan we dus doen. Ongeveer 60 km rijden. We willen zoveel mogelijk langs de kustweg rijden, dat is eigenlijk binnendoor en schiet niet zo heel erg hard op. Eerst het strand van Torremolinos, daarna Benalmádena, Torrequebrada, Fuengirola en Mijas. Daar gaat het mis, file. Niet zo’n beetje ook. Stapvoets, kilometers lang. Op mijn mobiel zie ik dat er een zwaar ongeval is geweest. We rijden op een 4-baans weg, maar de 2 banen aan de andere kant van de vangrails zijn helemaal leeg. Geen auto te bekennen. Dat kon ook niet want op een gegeven moment zien we dat de zware betonnen vangrails compleet geramd is. Daarvoor staan een paar werkbusje die zo te zien niet zo veel schade hebben, maar vlak achter het gat in de vangrails ligt een grote vrachtwagen op zijn kant, dwars over de weg. Aan de achterkant een ambulance, niet goed dus. Veel politie en ook verschillende takelwagens staan paraat om de boel weer op te ruimen. Dan kunnen we opeens weer lekker doorrijden. Aan de andere kant een enorme file. We zijn nog 18 km vanaf Marbella, maar die file is zeker 6/7 km lang en nog steeds schuiven er auto’s aan. Als we weer naar huis gaan schat ik in dat de boel nog steeds afgesloten zal zijn.
Het eerste deel van Marbella is vrij normaal en hier ligt ook een vrij normale jachthaven, daar kijken we even rond en rijden vervolgens verder naar Puerto Banus. De elitehaven. Die ligt een km of 7 verder. Naarmate we dichterbij komen worden de huizen en hotels steeds luxer en de auto’s steeds duurder. De auto zetten we in de parkeergarage vlak bij de haven en lopen dan die richting op. Daar liggen ze hoor. Een kade vol met enorme luxe schepen. Er wordt druk schoongemaakt, geverfd en gerepareerd, onder het toeziende oog van een paar bewakers. Dure winkels met bijna lege etages (less is more zullen we maar zeggen) en het is natuurlijk nog geen echt seizoen dus is het niet echt druk. Ik moet zeggen dat ik toch een iets andere voorstelling van deze luxe haven had. Het is allemaal veel kleiner, minder glamoureus. Eigenlijk is er geen zak aan! Dus hebben we het snel bekeken en vertrekken weer. Beetje jammer van de tijd. We pakken terug de tolweg want buiten Marbella wordt met een rood kruis aangegeven dat de weg bij Mijas vanwege dat ongeluk nog steeds dicht is.
Helaas krijgen we vroeg in de avond een vervelend bericht van mijn schoonzus en broer. Bij bezoek aan mijn moeder troffen zij haar liggend in de gang schreeuwend van de pijn aan. Gestruikeld over de drempel nadat ze aangegeven had dat ze de toegangsdeur van de flat niet open kreeg. Ze zagen gelijk dat het foute boel was en hebben 112 voor een ambulance gebeld. Die was snel aanwezig en ze waren op weg naar de SEH. Daar bleek na de nodige onderzoeken dat ze haar bovenbeen op verschillende plaatsen had gebroken doordat de pen van haar kunstheup eruit was. Ze wordt morgen geopereerd, nadat eerst is besproken hoe ze deze gecompliceerde breuken gaan herstellen. Hoe dat voor haar gaat aflopen is de vraag. Morgen maar beslissen of we een paar dagen eerder vertrekken aan de hand van de berichten.

Zaterdag
Na een warrige nacht, want je bent toch constant met de val van gisteren bezig, hebben we besloten om toch maar eerder te vertrekken. Het voelt niet goed om hier te blijven. Dat wordt wel morgen.
De lege koffers en tassen trekken we onder het bed vandaan en verzamelen onze bezittingen.
Het optimistische bericht over een operatie vandaag gaat niet werken. De breuken zijn zeer gecompliceerd en het materiaal daarvoor kan pas maandag worden besteld. Op zijn vroegst wordt het dinsdag, maar waarschijnlijker woensdag. Er moet een chirurg worden gevonden die deze ingreep het beste kan doen en dan wordt besproken hoe ze dit gaan fixen. Ondertussen krijgt ze zware medicatie tegen de pijn en een zenuwblokkade in de heup. Het been gaat voorlopig in tractie. De betekent heel weinig bewegingsvrijheid en giga misselijkheid voor mijn moeder, want ze kan slecht tegen morfine.
Tegen de avond is alles verzameld en kunnen we de auto gaan vullen. Eerst nog even het nodige inslaan voor de terugreis. Manuel vindt het heel vervelend voor ons dat dit allemaal is gebeurd. Hij had net met Adriana afgesproken dat we kosteloos 2 dagen langer konden blijven. Maar hij stelde voor dat we aan het einde van de zomer/begin herfst terugkwamen om de niet gebruikte en extra dagen alsnog vol te maken. Begin van de avond zijn we dus bijna klaar voor vertrek. De laatste spullen gaan morgen in de auto.

Zondag
Huis leeg, auto vol, sleutels ingeleverd, afscheid genomen en gaan. Om 9 uur rijden we weg richting Burgos. Heb gisteravond een hotel geboekt daar. Afstand ongeveer 790 km. De zon schijnt weer heerlijk en het is bijzonder rustig op de weg. Geen tolkosten vandaag dat begint morgen pas. Hotel is in een buitenwijk van Burgos en het huisnummer bestaat volgens TomTom niet. Het is even zoeken voordat we het hebben gevonden. Tegen zessen parkeren we de auto, ons karretje heeft het weer goed gedaan.
Nette kamer, niets bijzonders.

Maandag
Na het ontbijt rijden we om 9.45 weg, direct de AP-1 op naar Irun, de grens Spanje-Portugal. We hebben mazzel, want het wegportaal meldt halverwege deze weg dat er geen tolkosten berekend worden, het is vandaag ‘libre’! Na lang zoeken gisteravond vonden we een hotel vlak bij Poitiers. De buitentemperatuur daalt heel langzaam naarmate we noordelijker komen. Maar de zon schijnt nog steeds. De rit duurt ongeveer net zo lang als gister, nu wel over de tolwegen, rond vijf uur zijn we in Saint Avertin. Een pikzwarte jongeman brengt ons naar de kamer op de 1e verdieping. We hebben nog geprobeerd een kamer op de begane grond te krijgen maar die was er volgens hem niet. Dat werd later tegengesproken door zijn blanke vader (hij zei tenminste dat de jongeman zijn zoon was), maar ja toen stonden alle spullen al boven.
We hebben heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel en lagen er moe al vroeg in.
In de berichten over mijn moeder is weinig verandering, pijn, onrustig en ze wil naar huis.

Dinsdag
De etappe naar Arnhem. We slapen vanavond bij Rob en José. Halverwege België, bij Brussel verdwijnt de zon en wordt het grauw en grijs. Regenen doet het niet echt. Bij Antwerpen schijnt een ongeluk gebeurd te zijn en worden we door onze navigator een andere kant op gestuurd. Uiteindelijk komen we aan de andere kant van Antwerpen weer op de E19 en kunnen we redelijk vlot weer verder. Veel vrachtwagens op de weg en de aankomsttijd van vanmorgen wordt een uur uitgesteld. We kunnen als alles meezit nu om 18 uur arriveren. Het wordt 10 minuutjes later.
Even uitzakken met een alcoholische versnapering, dan lekker eten en praten, praten, praten.
We krijgen ‘s avonds het bericht dat Oma morgen om 12.00 geopereerd wordt. Ben heeft uitgebreid met de chirurg gepraat. Wordt een zware, gecompliceerde operatie die zeer afhankelijk is van hetgeen ze aantreffen en de mate van osteoporose. Er wordt of een soortgelijke heupprothese, of een smalle langere geplaatst om in het dunnere bot te verankeren. In het ergste geval kan er geen nieuw heupgewricht worden geplaatst en kan ze haar been niet meer belasten. Dan is ze aangewezen op een rolstoel. Wij houden onze vingers gekruist en duimen dat het laatste niet gebeurt.

Woensdag
De hele familie is ermee bezig en hoopt het beste. Als Ben ’s morgens nog in het ziekenhuis is voor een laatste groet en ondersteuning is Oma al helemaal klaar.
Na de lunch beginnen we aan het laatste stuk, we wippen nog even bij Merel in Zaandam aan voor een kop koffie en zijn om 16.30 weer in Den Helder. Onderweg tot Utrecht vreselijke regen en harde wind. Lang leve Nederland.
Vlak voordat we thuis zijn horen we dat de operatie geslaagd is, de chirurg gaf aan dat hij meer had kunnen doen dan hij in eerste instantie verwachtte. Poehhh, opluchting…. Ze heeft nog een lange weg te gaan, maar het begin is er.

Dus we zijn weer thuis. Eén week eerder dan gepland. We zijn gestart bij een stand van 89.326 km en nu staat er 96.444 km op de teller, 7118 km gereden. Veel gezien, heerlijk weer gehad in Spanje.
Voor herhaling vatbaar, ondanks de vroegtijdige afloop.
Tot de volgende reis!