Week 2

Zondag, 11 september.

Weinig actie vandaag. Een paar foto's gemaakt van een donkergrijze hemel vlak voordat de avond valt. Het viel mee, want het bleef toch droog.

Maandag, 12 september.

Heerlijk zonnig en uit de wind toch even proberen om wat kleur op het lijf te krijgen. Uit de wind is daarbij het belangrijkst.
We gaan vandaag eens kijken bij de Rio Zêzere. Komt vanaf het noorden en stroomt dan in de Rio Tejo, de Taag, die uitmondt in de Atlantische Oceaan bij Lissabon.
Maar er is aan de zuidkant bij Barragem do Castelo de Bode een enorme dam gebouwd in 1946 als eerst waterkrachtcentrale. Daarbij is een enorm stuwmeer ontstaan met een lengte van 10 km, prachtig gelegen tussen de bergen. Aan de oevers daarvan zijn veilige zwemplekken gemaakt en kunnen kano's en boten e.d. worden gehuurd. Erg druk in de zomer volgens de gegevens.

Via Pinheiros rijden we eerst oostelijk naar Ferreira do Zêzere naar Vila de Rei. Slingerend omhoog worden we getrakteerd op prachtige vergezichten. Ook weer langs verbrande hellingen, waar momenteel hard gewerkt wordt aan herstel of kap van de bomen.
Na Vila de Rei slaan we af in zuidelijke richting naar Abrantes. Dit is een soort snelweg en vindt Willem niet zo leuk om te rijden, dus slaan we af naar een smallere weg. En dat is soms behoorlijk smal, gelukkig weinig verkeer. Op het eerste gedeelte tussen FdZ en VdR kwamen we op een prachtig hooggelegen uitkijkpunt waar je aan de ene kant tegen een geheel verbrande helling kijkt en aan de andere kant de berm volstaat met gele en witte bloemetjes. Op het stuk van VdR naar Abrantes is er ook weer zo'n plek. Geweldig met diep beneden het kleine stroompje de Rio Zêzere. Willem heeft het niet zo die dieptes en zegt: Ik zie de foto's wel!
Het is een prachtige rit naar Abrantes. Allemaal kleine dorpjes, die niet eens op de kaart staan. Om bij de burcht te komen rijden we steil omhoog, naar beneden zien we met 18% helling naar beneden rijden. Aan de voet van de burcht echt een grandioos uitzicht over de Taag en de hele omgeving. Het zicht is minstens 20 kilometer. Abrantes heeft een soort boven- en benedenstad. De bovenstad is oud en beneden modern met veel industriële activiteiten.
Dan rijden we naar de eerder genoemde stuwdam weer een stukje naar het noorden. Indrukwekkend hoor. Rechts die enorme watervlakte 10 m onder de bovenkant van de weg en links een enorm gat van 50 m (schat tik) naar beneden waar een klein stroompje water uit sijpelt in de Rio Zêzere.
Via het zuiden terug naar de Taag. Bij Constăncia, in de Taag, ligt een kasteel dat alleen te bereiken is met een boot/barco. Dat is momenteel niet helemaal waar want met een beetje moeite zou je via de keien en rotsen in de rivier met droge voeten op het eiland kunnen komen. Het water staat n.l. erg laag. Maar dat mag niet!!
De ingang ligt ook aan de andere kant, dus het lijkt niet echt zin te hebben om zo het eiland te benaderen. Maar ja het is maandag, dit kasteel en ook de burcht van Abrantes zijn dicht.
Het is inmiddels 5 uur, tijd om weer richting huis te gaan. Via Entroncamento weer omhoog naar Tomar, boodschappen doen en weer naar huis.

Dinsdag, 13 september.

00:00 Eerst Robbie feliciteren met weer een mijlpaal, 65. Het is alleen jammer dat onze regering daarvan met de aanpassing van de AOW-leeftijd alle glans heeft afgenomen.... Maar we nemen er wel een borrel op!
Vanmorgen eerst genoten van de 1500m mannen en de Nederlandse overwinning. Mooi hoor!

Daarna rijden we weer richting Tomar. Ook in Portugal kennen ze het fenomeen Carnaval en vanmiddag om 16:00 is er een optocht. Ik schreef eerder dat die optocht maandagmiddag werd gehouden, foutje dus het is vandaag. Om half 2 zijn we in Tomar. Door de siësta zijn de toeristische attracties nog dicht en sommige blijven dat ook vanwege deze feestdag. Mooie gelegenheid om eerst nog wat boodschappen te doen en daarna ergens in het centrum te parkeren. Dat lukt nu nog makkelijk, naarmate het tijdstip van 4 uur dichterbij komt wordt de kans op een parkeerplek minder.

Door de kleine straatjes lopen we naar het plein met de kerk en het stadhuis. Bij het standbeeld van de stichter van het Convento vind ik op een van de treden een witte smartphone. Het scherm van het ding ziet er niet uit. Geen mens echt in de buurt en een Portugese ouder echtpaar ziet dat ik hem oppakken en houdt haarscherp in de gaten wat ik ermee ga doen. Willem was richting stadhuis gelopen en komt ook bij mij staan. Even kijken of ik er mee kan telefoneren en zo de eigenaar kan bereiken. Er staat een nummer in het scherm en dat bel ik dus. 1e Keer mislukt maar bij de 2e keer is het raak en krijg ik een meisje aan de lijn. Het duurt even voordat ze het begrijpt, gelukkig spreekt ze wel Engels. Ze is hartstikke blij dat ie weer boven water is en komt naar het plein. Duurt een minuutje of 3 zegt ze. We gaan maar even op een bankje zitten wachten. Uiteindelijk komt er een groepje van 3 verklede jongelui het plein op, het meisje belt en de telefoon in mijn hand pikt het signaal op. Gevonden dus en erg blij dat ze hem weer terug had en wij kunnen weer verder wandelen. De 'grote' winkelstraat in. Daar zijn een aantal mooie Azulejo plaquettes en gevels, de Portugese tegels.
We gaan even koffiedrinken bij café Parais, volgens tuktuk Ricardo dé beste plek voor de lekkerste koffie. Zo'n ouderwets bruin lokaal met kleine tafeltjes. De koffie is prima. Dan komt er een muziekband door het straatje en lijkt het erop dat er leven in de brouwerij gaat komen.
Weer terug op het stadsplein lopen alle mensen langzamerhand naar een doorgaande straat verderop. Schijnbaar is dat de plek waar de optocht langskomt. Wij dus ook die richting op. Met steeds meer mensen, al dan niet verkleed, om ons heen wachten we op de start van de optocht.
Je ziet complete gezinnen met hetzelfde thema, smurfen, heksen en duivels, clowns. Zelfs een versierde pitbullachtige hond met een leeuwenkraag.
De politie zorgt er uiteindelijk voor dat er geen auto's meer tussen de mensen door rijden en om precies 4 uur wordt er gestart.

Eerst een groep Muppet-achtige figuren met daarachter een band met slaginstrumenten die zo hard slaan dat je het in de buik voelt dreunen. Helaas komt het geluid niet tot zijn recht op het filmpje met geluid op mijn telefoon. Dan een wagen met 2 gouden paarden en mooie middeleeuws aangeklede dames, een groep inboorlingen, een Legowagen met loslopende legostukjes, de keizer van China met een draak en zijn vele dames en hun bewaking, mannen als hoerige dames met seksuele attributen die uit bloesjes en onder rokken uitkomen, iets milieu-achtigs over vervuilde rivieren en giftige uitstoot. Zuurstokmeisjes en -vrouwen,. Ook het thema van de kaartenkoningin uit Alice in Wonderland en als laatste nog een paardenwagen met edelen o.i.d.
Al met al de moeite waard om naar te kijken, zeker gezien de moeite die de mensen hebben genomen om het te maken. De tocht gaat verder over de grote rotonde en verplaatst zich naar het iets modernere gedeelte van Tomar. Zo vieren ze hier dus carnaval.

Na de laatste wagen verlaten de meeste mensen de straat weer op weg naar huis of auto. Het is ook behoorlijk frisser geworden en we vragen ons af of we het droog houden vandaag. Door de drukte duurt het even voor we de stad uit zijn. Thuisgekomen heb ik de gasfles niet goed afgesloten en gaat de kachel niet meer aan. Miranda had daarvoor gewaarschuwd. Er zat hoogstwaarschijnlijk ook weinig meer in. Dat wordt morgen een nieuwe fles halen dus. Gelukkig hebben we ons elektrische kacheltje nog.
Later op de avond laat onze snelle huisgenoot de hagedis zich weer even zien. Hij kruipt uiteindelijk achter een wandversiering weg.

Woensdag, 14 februari.

Gewoon lekker thuis gebleven.
Wel even de gasfles voor de kachel omgewisseld voor een volle fles. De mevrouw van de benzinepomp/winkel was uiteraard een Portugese en begin iets te brabbelen tegen ons. Iets van casa pik ik ergens in de waterval op??
We begrepen haar natuurlijk niet in eerste instantie. Maar met handen en voeten, een beetje Frans, Duits, Engels en veel Portugees van haar kant kunnen we elkaar toch begrijpen. Wonderlijk is dat altijd.
Ze begint over casa en dan zeg ik Casa do Serrador. Oh, zijn we daar, Victoria (eigenaresse) is een hartsvriendin van haar! En ze begint te brabbelen over Amerika, dus ik vermoed dat Victoria in Amerika woont/werkt/is?? Wij afrekenen in de winkel , Willem koopt nog een leuk Portugees mesje en dan gebaart ze ons dat we niet weg mogen, moeten even wachten..... Dat doen we en dan komt de schat aan met een zakje verse eitjes van haar kippetjes. (Die lopen los op de weg en de volgende dag rijdt Willem er bijna een plat als hij 's morgens verse broodjes haalt !!)

Donderdag, 15 februari.

Nou, vandaag eerst de 10 km schaatsen zien, daarna eventueel weg.
Het was wel jammer, de deceptie van Sven. Het was hem, wat mij betreft, zeer gegund om een gouden medaille te halen. Maar helaas, als het lijf niet wil wat de geest wel wil...... Alleen dan dat gedoe met die Anema en de beschuldiging van Bergsma. Hoe sportief en kleinzielig kun je zijn.

's Middags nog even naar Tomar gereden. Boodschappen gedaan. Willem had weer een nieuwe supermarktketen ontdekt, de Continente, en wilde daar persé heen. Ook daar is het goed boodschappen doen, groot assortiment. Er is ook een postkantoor voor wat postzegels voor ansichtkaarten.
Daarna rijden we naar het centrum om het tijdelijke Joodse museum te bekijken. Dat is wel open vandaag en is gehuisvest in de oude olijfperserij. Dat is zeer summier en valt eerlijk gezegd behoorlijk tegen. Om de hoek van de straat is nog een kapel/kerk ter ere van de Capela de santa Iria uit de 15e eeuw. Dat is wel weer heel mooi. Een kleine ruimte vol met de azul-tegels en een prachtig altaar van de heilige. Het is alleen enorm vochtig en koud. Dat doet de spullen die er staan niet echt goed.

Vrijdag, 16 februari.

De zon schijnt weer volop. Fijn na de grijze dagen. We vertrekken vroeg naar de Atlantische Oceaan. We willen naar Nazaré, ongeveer 80 km vanaf Pinheiros. Willem wil liever binnendoor weggetjes rijden dan grote weg. Dus dat vertraagt wel. Het is wel erg leuk, je komt wel de dagelijkse dingen tegen, zoals bijv. een begrafenis waarbij het hele dorp meeloopt. Katten die opeens voor je auto de weg oversteken. Om maar niet te spreken over de loslopende hondjes. Het valt me mee dat we er niet meer langs de kant van de weg dood zien liggen. Je schikt je een ongeluk af en toe. In Tomar stond ik ernaar te kijken dat zo'n kleine opdonder echt rakelings gemist werd door een auto op een rotonde. Het kreng stak recht over naar een 'vriendje'. Je kunt gewoon helemaal niets doen en houdt je hart vast. Maar een doodenkele keer zie je baasje lopen met een aangelijnde hond.

Ook in Nazaré bestaat uit een oude bovenstad Sitio en een moderne onderstad die aan het strand ligt. In Sitio heb je een fantastisch uitzicht over de oceaan met de aanrollende golven en is vanaf beneden te bereiken met een kabelbaan van 110 m.
Die golven trekken in januari veel surfers naar de kust omdat de golven dan heel hoog zijn door de aanhoudende westenwinden van alle depressies die bij de winter horen. Dat zal best een spektakel geweest zijn.
Kleine huisjes, allemaal wit geschilderd. Oude mannetjes die samengeklit het leven doornemen en wel altijd stof tot praten hebben. Dat hebben oude vrouwtjes overigens ook. Het is heerlijk weer, een graad of 20-25 zegt de thermometer als we weer in de auto zitten.
Beetje rondgelopen tussen de oude straatjes en dan komen we op het plein met de kerk. Er staat ook een heel oud kapelletje op dat plein, helemaal vol met azul-tegels. Het is een pelgrimsoord.
Een monnik heeft in de 4e eeuw een beeld van Maria uit Nazareth meegenomen en de kapel (de Ermida da Memória) is daaraan gewijd. Zo is ook de naam Nazaré ontstaan.
Omdat dat kapelletje heel klein is (3 x 3 met een puntdakje) en de pelgrims in grote getale naar de kapel kwamen heeft een of andere koning van Portugal de kerk op het plein laten bouwen voor de pelgrims, Igreja de Nossa Senhora da Nazaré . En dat is fenomenaal. Geen grote kerk maar wel met een schitterend altaar, een en al pracht en praal. Goud, beelden, schilderingen. Aan de zijkanten voor het altaar links en rechts twee enorme muren/panelen van Delftse aardewerken tegels. 5 Meter breed en minstens 10 meter hoog. Met verschillende afbeeldingen van apostelen en heiligen. In de vele kerken die we hebben gezien nog nooit zoiets gezien! (José en Rob, we zijn samen in Italië in een kerk geweest, dit was net zo iets!)

Er zit een meneer voor een toegangsdeur naar het achterliggende gedeelte van de kerk. Als je 1 euro betaalt kom je via een paar compleet betegelde gangen in een ruimte waarin het verhaal uitgebeeld wordt van een wonderbaarlijke redding door Maria van een plaatselijke notabele Dom Fuas Roupinho en zijn paard die in 1182 door mist van de rotsen vielen. Daar hangt ook een enorme crucifix. via een trapje kun je dan in de ruimte komen waar het beeld van Maria staat.
Een aparte ervaring, een paar meter boven de grond van het altaar.
Willem vraagt de man van de kaartjes hoe oud de kerk is en dan krijgen we van hem de hele bovengenoemde uitleg in het Frans, met wat Engels erdoor te horen. Hij wijst ook nog op de kleine ruimte naast de kerk die als museum is ingericht. Via een trapje kom je dan in een souvenirwinkel en weer op het plein.

Weer bij de auto en ingestapt rijden we naar beneden. Langs de strandboulevard met de karakteristieke felgekleurde vissersboten met hun hoge voorstevens. Vroeger werden ze met ossen op het strand getrokken. Tegenwoordig onnodig, want er is een grote Marina waar zowel vissers- als zeilboten kunnen liggen. Het lijkt erop dat de boten op het strand er liggen voor de toeristen. Met dit zonnige weer is het gezellig druk op de boulevard en lopen de mensen op het strand. In de zomer zal het hier beslist erg druk zijn. We gaan natuurlijk even bij de Marina kijken en rijden helemaal door naar het einde tot we niet verder kunnen. Daar heb je zicht op de pieren en de haveningang, bij slecht weer kan het daar behoorlijk spoken denk ik. Even kijken naar het golvenspel op de pieren. Het water klapt er lekker op. Daar kun je eindeloos naar kijken, elke golf is weer anders. Er zit aan de havenkant nog een man te vissen en op het parkeerterrein zien we zeker een tiental wilde katten in allerlei variaties. Er zullen er nog veel meer zijn.
Oud, jong, mank en recht van lijf, siamees en huis-tuin-en- keuken katten in alle kleuren. Ze kruipen schuw weg tussen de grote basaltblokken en tussen de duinen iets verderop steken kattenkopjes tussen de beplanting omhoog. Een hele eigen kattenwereld.

Het wordt weer tijd om naar huis te rijden. Via Alcobaҫa, Porto de Mos en Tomar zijn we tegen zessen weer thuis. In Alcobaҫa is ook veel te zien. Daar gaan we later zeker nog naar terug. In deze contreien zijn we nog niet geweest en we komen opeens een bocht om zetten in een dorp waar de weg recht omhoog lijkt te gaan. Er staat rechts een waarschuwingsbordje met de aanduiding een helling van 30%. Dat hebben we nog nergens gezien! Daar heeft ons autootje best wel moeite mee. Het is gelukkig eenrichtingsverkeer.