Thuis

Vrijdag, 20 september.

Het is nu half 10 en we varen op de automatische piloot op een uitgezette koers naar Den Oever. De sluis van Stavoren ging direct voor ons open toen we ervoor lagen en we zijn geschut met een tweede zeilboot. Die mafketel vraagt terwijl we naar de sluis toe varen of we er wel in gaan?? Hij ligt op ramkoers en wil eigenlijk het liefst nog voor ons de sluis in. Je had die kop van Willem moeten zien toen de man het vroeg! Je hebt er ook types bij…. Of die ene minuut eerder aanleggen er iets toe doet. In de sluis gingen ze gelukkig achter ons liggen. Het weer is nog niet zo denderend, in de sluis een motregen, maar gaandeweg komen er meer blauwe plekken in de lucht.
Gisteravond nog even een mail gestuurd naar onze buurtjes met de boodschap dat we vandaag ergens in de middag thuis zullen zijn. Zij hebben al die tijd op ons huisje gepast, de planten water gegeven en zelfs het gras kort gehouden. Fantastisch!!
Ergens tussen 11 en 12 uur zullen we bij de Stevin sluis zijn en dan kunnen we het wad op naar Den Helder.
De tocht naar Den Oever gaat lekker, totdat we vlak bij Den Oever zijn. Van verre zien we de bui al aankomen. Het is of de duvel ermee speelt, elke keer als we bij een sluis of brug zijn begint het te regenen. Dit is een serieuze bui, maar als we in de sluis liggen wordt het motregen. We kunnen bijna onmiddellijk schutten samen met 2 andere zeilboten. Na de sluis komt bijna direct de brug van de weg op de afsluitdijk.
De brugwachter geeft instructies om ze snel mogelijk door te varen, dan opent hij en kunnen we weer door. Buiten de haven van Den Oever ligt de boeienlijn van het Visjagersgaatje. We zien Den Helder en Texel al liggen als we het gat uitgaan. De zon schijnt op dat moment in Den Helder, maar een half uur later zien we dat zich boven Den Helder ook een enorme bui ontwikkelt. Het water is niet zo ruw als we hadden verwacht of misschien beginnen we eraan te wennen. Gelukkig hoeven we niet zo te varen dat we de golven dwars krijgen, dat is wel zo prettig. Den Helder komt steeds dichter bij en om 10 voor 1 varen we de haven binnen. Nog 1 brug, 1 sluis en weer 1 brug en dan zijn we bij de haven en kunnen we onze box in. De 1e brug, de Moormanbrug, staat gesperd. Ik roep de brug aan om te vragen wanneer er geopend wordt. Met een paar minuten wordt er gezegd en dat klopt ook, het was gewoon lunchpauze. Voor ons gaat er een boot de brug door die een dekschuit duwt. Hij moet ook naar de sluis, die staat open en we kunnen gelijk binnenvaren. De schipper van die boot informeert belangstellend naar ons schip. Hij heeft zelf ook een dergelijke boot en is deze zomer naar Zweden gevaren. Ook een week of 8 weggeweest.

Na 1488 mijl varen op zout en zoet water en 285 uur motoren zijn we weer in onze thuishaven terug. Als we daar zijn is onze box bezet. Box 28 is wel vrij, maar we willen zeker weten dat we daar ook kunnen liggen dus varen we naar de kade onder de kraan om te vragen of we daar zonder probleem kunnen liggen. Michel Dozy is aanwezig en samen lopen we naar de betreffende boxen toe. De boot die op onze plek ligt gaat naar de winterstalling en de eigenaar is met een andere boot weg. We willen gerust op plek 28 liggen, dat kan gewoon volgens Michel. Hij en een van zijn mensen helpen een handje met aanleggen. Met de voorkant naar de kade liggen we nu dus in box 28. Het duurt even voordat we goed vastliggen met een paar kruislijnen achter. Deze plek is beter dan box 26, morgen maar eens vragen of we hier niet permanent kunnen blijven liggen. Dit stapt makkelijker af. Het is 14.30 als het schip naar onze zin ligt en dan kunnen de fietsen van boord en kunnen we naar huis. Vreemd idee.

Toen ik vanmorgen wakker werd was mijn eerste gedachte: oh, heerlijk vanavond onder mijn eigen douche staan! Meestal zijn de douches goed tot zeer goed, maar er zijn ook havens met mindere accommodaties. Dan is het koud en winderig in de douchegebouwtjes (bijv. in Stavoren en in Grou). Je bent dan blij dat je weer aangekleed bent.
En als tweede moest ik aan onze 2 harige huisgenoten denken. Morgen of overmorgen wil ik die graag weer ophalen. Hoe eerder hoe liever, alleen Merel heeft de auto nog en komt die zondag (waarschijnlijk samen met Marit en Paul) terugbrengen. Jordi moet helaas werken.

Het is een prachtige tocht geweest. We hebben veel gezien en meegemaakt. Leuke, maar soms ook minder leuke dingen. Veel mensen ontmoet en gesproken. We hebben geen schade veroorzaakt (behalve misschien in de 1e haven Borkum toen we vergaten de stroomkabel voor vertrek te verwijderen, maar dat weten we niet zeker) of schade gehad. De goedgevulde medicijnkist is nauwelijks gebruikt, alleen voor een paar pleisters. Het zeilen zelf is enigszins tegengevallen, in die zin dat er of veel te weinig of te veel wind was en de wind uit een hoek kwam waar wij op dat moment niets aan hadden gezien het traject dat je op dat moment wilt afleggen. Vandaar ook de vele motoruren.
Het is wel een ervaring geweest, want om eerlijk te zijn op zee had ik in elk geval 0,0 ervaring. Willem door zijn jaren op de Noordvaarder had beduidend meer ervaring, maar dat was ook jaren geleden, toen hij nog maar pas bij Rijkswaterstaat werkte. En dan de Rollin’ Stone. Heeft zich prima gehouden en is een prachtig schip om mee te varen. Met een paar kimkielen eronder zou ze minder rollen. We moeten maar eens een paar offertes opvragen om uit te vinden wat zoiets gaat kosten en of bruin dat nog kan trekken.
Er zijn natuurlijk ook dingen die anders moeten:
- Jurre moet nog maar eens met de motor aan de gang, afstellen en het raadsel van de koelvloeistof op lossen. De motor heeft na de revisie van de zuigers en de brandstofpomp prima gelopen. Maar we zijn ook ongeveer 300 motoruren verder en een check lijkt wel op zijn plaats.
- We moeten terug naar Dekker Watersport met de AIS-ontvanger en de GPS, die om onverklaarbare redenen niet (meer) werken. Ook de dieptemeter werkte niet vanaf het moment dat we weer in Nederland waren.
- En zo zijn er nog wat aanpassingen in het interieur die we zelf moeten doen. Klusjes voor de komende maanden.

Dit is dus het einde van ons 10 weken durende avontuur. Het is weer wennen binnen te zijn en niet in de buitenlucht, om in je eigen bed te slapen en we hebben allebei het gevoel dat we ontzettend stijf zijn.
Aan boord ben je natuurlijk constant bezig je evenwicht te bewaren en je schrap te zetten. Dat hoeft nu niet meer, misschien is dat wel de oorzaak van onze stijfheid! Of het is de leeftijd…..

Iedereen die heeft gereageerd op welke manier dan ook, bedankt!
Wij vonden dat erg leuk. Iedereen is welkom in Den Helder.