week 5

Zaterdag, 3 maart.

Geen actie, even boodschappen gedaan in Tomar.

Zondag, 4 maart.

Na ons gebruikelijke zondagse ontbijtje rijden we naar Leiria. Het was vanmorgen redelijk weer, af en toe de zon erbij, geen regen. Dat zou verder op de dag wel anders worden. In Nederland kan het af en toe regenen, maar zelden zo intensief als hier in Portugal. Ruitenwissers in de hoogste stand.
Leiria is sinds 1545 een bisschopsstad en ligt aan de Lis. Afonso III hield hier in 1254 het eerste parlement waarin ook gewone burgers zitting hadden. In het kasteel is een bibliotheek en vergaderzalen. Samen met de burchten van Pombal, Óurem en Tomar vormden ze de verdediging van Midden-Portugal. In de 14e eeuw werd het door koning Dinis opgeknapt tot een vorstelijke residentie. Binnen de muren vind je de resten van de gotische Nossa Senhora da Pena, een kerk inmiddels zonder dak. Vanaf het kasteel kijk je over Leiria uit en kunt ook het uitgestrekte dennenbos, het Pinhal de Leiria, zien. Dit bos is in opdracht van Denis aangelegd voor de scheepsbouw en loopt door tot de kust van de Atlantische Oceaan, ongeveer 20 km verder.

Het was ongeveer 2 uur toen we voor de poorten (moet ik zeggen natuurlijk) van het kasteel stonden. Redelijk snel gevonden en vlak voordat we de auto uit gingen begon het te regenen. Niet erg hard gelukkig. Kaartjes gekocht en verder omhoog gelopen het terrein op. Aan de linkerkant het kasteel en rechts de kerk zonder dak. Daarachter liggen de resten van de funderingen van andere gedeelten van het kasteel. Rondom de muren met kantelen en trappen zodat je bijna langs het hele complex kunt lopen. In het kasteel heeft men de troonzaal en de slaapkamers van de koning en koningin hersteld. Die zijn summier ingericht. Ook de uitkijktoren is gerestaureerd. Via 52 treden kom je boven op de toren en heb je een wijds uitzicht over Leiria, het bos en het nieuwe voetbalstadion. Dat is in 2004 gebouwd voor de WK. Via de buitenruimte komen we weer bij de ingang van het kasteel. Over het algemeen was het droog en hebben we geluk dus.

Omdat we toch dicht bij de kust zitten rijden we daar nog naar toe. Bij San Pedro de Moel kunnen we niet verder. De weg ernaar toe kronkelt 7 km door de bossen. Ook hier heeft vorig jaar een grote bosbrand gewoed. Alle bomen zijn tot een hoogte van ongeveer 3 meter verbrand. Het blijft een raar gezicht. De vogelnestjes in de toppen van de bomen kun je nog intact zien hangen en de grond onder de bomen herstelt zich al weer. Overal zie je varens en grassen opkomen. Men is bezig met herstel en kap van de beschadigde bomen.
San Pedro de Moel is een echt een kustplaatsje te vergelijken met bijv. Egmond of Bergen. We rijden een stukje verder naar de vuurtoren en een uitkijkpunt vlak daarbij. De behoorlijk hoge golven beuken op de rotsen. Prachtig gezicht. Inmiddels komt de regen met bakken uit de lucht, voor de foto's moet ik dus geduld hebben en wachten op een droger moment.

Het is inmiddels 16.30 en langzamerhand tijd om terug naar Pinheiros te gaan. Deze keer via de IC9 terug naar Tomar. De slagregens storten zich over ons uit en je voelt de auto soms planeren op het asfalt. Bij Tomar wordt het eindelijk iets droger, maar als we afslaan naar Pinheiros hangt er alweer een gitzwarte lucht in de verte en die bui barst halverwege boven ons los. Voor de deur is het weer bijna droog.

Maandag, 5 maart.

Weer een jarige die we vanuit Portugal hartelijk feliciteren. Sander!! Fijne dag, man!

Gister toen we terugkwamen vanaf de kust zagen we dat we i.p.v. de gebruikelijke afslag die we bij Tomar nemen ook een andere kunnen nemen waardoor we waarschijnlijk sneller thuis kunnen zijn vanaf die kant. Het is ons alleen niet geheel duidelijk hoe die afslag loopt en dat gaan we vanmiddag uitvogelen. Een klein ritje dus via Pedreira langs de niet meer werkende papierfabriek. De zon schijnt weer. Als we weten hoe het loopt twijfelen we eraan of deze afslag korter is. We zullen het nog wel ervaren. Terug even langs de supermarkt en naar huis.
Dinsdag, 6 maart.
Vandaag gaan we naar Pombal, een kleine 60 km van Pinheiros. Uurtje rijden ongeveer. We hebben nog niet ontbeten, dus eerst maar ergens een kop koffie en een soort broodje eten. Op de invalsweg komen we verschillende grote supermarkten tegen. Daar is hier in Portugal meestal een koffiecorner voor in de winkel te vinden die ook broodjes e.d. verkopen. De eerste die we tegenkomen is de Pingo Doce en daar lopen we dus binnen voor onze brunch. Als we dat achter de rug hebben is het 13:30. Eens even kijken waar het kasteel te vinden is dus op zoek naar de bruine bordjes, waarom de verschillende bezichtigingen op worden aangegeven. Het Castelo is zo gevonden want ook hier staat het boven de stad te pronken. Het is alleen te vroeg want om 14:00 is het weer toegankelijk. We weten in elk geval waar het is. Willem heeft niet veel animo om weer een kasteel te bekijken, we hebben er tenslotte al een aantal gezien en we rijden terug naar het hart van de stad. Parkeren de auto vlak bij de rivier en het treinstation. Vanaf hier kunnen we het centrum bereiken.
In de rivier staat een witte reiger te vissen, de vogel scharrelt door het ondiepe water onder de oude boogbrug op zoek naar een lekker hapje. Vooralsnog heeft hij geen succes. Via lage tunnels kun je onder het spoor naar het centrum lopen en komen we op het Plaҫa Marques de Pombal terecht.

Deze markies was Sebastião José de Carvalho e Melo, een staatsman uit de 18e eeuw en eerste minister van Portugal van 1750 tot 1777. Hij zorgde voor economische hervormingen, schafte de slavernij in de koloniën af, reorganiseerde het leger en de universiteit van Coïmbra en beëindigde de discriminatie van niet-katholieke christenen.
Na de zware aardbeving in 1755 werd Lissabon verwoest, overleefde hij en begon meteen met de heropbouw van de stad. De nieuwe benedenstad van Lissabon werd binnen een jaar gebouwd, ontworpen om aardbevingen te doorstaan. Hierdoor werd deze meneer nog machtiger en werd een machtige dictator met veel vijanden. Toen de koning bij een moordaanslag gewond raakte zorgde hij ervoor dat de daders, de Jezuieten het land werden uitgezet en vervolgde hij elke betrokkene en al hun familieleden. De koning benoemde hem tot graaf van Oeiras en pas na de dood van de koning in 1777 werd zijn invloed beknot, omdat de opvolger, koningen Maria I van Portugal een gruwelijke hekel aan hem had en hem verbood binnen een afstand van 30 kilometer van haar te komen.
Op het plein is de oude gevangenis inmiddels ingericht als een museum gewijd aan de markies.
Er staan meubels die hij gebruikte, teksten die hij schreef en zelfs zijn doodskist wordt getoond. Tegenover dit museum is het Portugese Folk Art Museum. Hier exposeren hedendaagse kunstenaars, gebruikmakend van allerlei materialen. Een erg leuke collectie met houtsnij- en vlechtwerk, borduurwerk, keramiek.

Het laatste gebouw waar we binnenlopen is de kerk van Săo Martinho, een middeleeuwse kerk uit 1520. Nadat de Franse troepen deze kerk binnen 5 jaar verwoestten is deze in 1816 volledig gerestaureerd. Tegen de achterwand van de kerk boven het altaar is over de hele breedte een paneel van blauwe Azul-tegels aangebracht. Ziet er schitterend uit!
Dan lopen we verder via de winkelstraatjes naar het plein met de oude klokkentoren en de barokkerk van Onze Vrouwe van Cardal. Inmiddels is het behoorlijk afgekoeld en het begint een beetje te regenen. Tijd om naar de auto te gaan en langzamerhand weer naar Pinheiros terug te gaan.
Het kasteel laten we maar schieten.

Woensdag, 7 maart.

Coïmbra staat voor vandaag op het menu. Net als gister is het weerbericht redelijk. Droog, met een zonnetje. Wanneer we halverwege zijn kom ik tot de ontdekking dat de folders nog thuis liggen. Lekker handig. Nu moeten we eerst op zoek naar een soort VVV, om in elk geval een overzichtskaartje van de stad te scoren. We zijn vroeg weg en rijden daarom via de N110 en de IC8. Het is ongeveer 80 km noordelijker en na ruim een uur rijden we de stad binnen.
Veel verkeer, dat zijn we niet echt meer gewend na alle rustige landweggetjes. We missen de afslag naar het centrum en moeten dus de noordelijke toegangsweg nemen. Dat betekent de halve stad door, overal auto's, trolleybussen, stoplichten, massa's voetgangers en eenrichtingsverkeer. Helemaal niet fijn dus. Inmiddels zijn we wel in het centrum beland, nu is het zaak om ergens te parkeren en een toeristeninformatie te vinden. En een plek waar we een kop koffie en iets te eten kunnen komen, maar dat is geen probleem, want die zijn er legio. Ah, een plekje op het Plaҫa de Révolution, beetje geld in de parkeerautomaat en gaan. De auto achter ons heeft al een bekeuring tussen zijn ruitenwisser zitten. Er zou vlakbij een informatiepunt moeten zijn, niet te vinden. Vragen bij twee op de bus wachtende vrouwtjes. Als we naar beneden lopen, links af gaan zou het informatiepunt daar moeten zijn. Ruim 1 km. verderop.
Willem heeft het behoorlijk benauwd en voelt zich helemaal niet prettig. Hij heeft het ook helemaal niet op de drukte van de stad en het feit dat we niet precies weten waar we heen moeten helpt ook niet. Halverwege de heuvel gaan we dus terug richting auto. Eerst maar eens koffie en eten en dan kijken we wel in het boekje van Portugal of er iets rustigers te vinden is. Dat lukt allebei.

We besluiten naar de andere oever te rijden, de Rio Mondego deelt Coïmbra in tweeën, naar de Santa Clara-a-Velha. Het rond 1300 herstelde klooster door Santa Isabel, de weduwe van koning Dinis. Zij trok zich hier na zijn dood terug en zorgde daarbij voor de zieken (leprozen) en de armen. Het klooster is vanaf de stichting geplaagd door overstromingen en werd in 1677 verlaten. Dat is ook duidelijk op de enorme pilaren in het klooster te zien. Tijdens de bewoning tussen 1300 en 1700 is het klooster ook steeds verhoogd om droge voeten te houden.
In 1696 werden de stoffelijke resten van Santa Clara (Isabel dus) overgebracht naar het hoger gelegen nieuwe klooster Santa-Clara-a-Nova op de heuvel.
Het hele complex ligt binnen de restanten van de muren van het oude paleis van Isabel. In een modern wit gebouw is een expositie van zaken die men uit de opgraving heeft gehaald, beelden, grafresten, gebruiksvoorwerpen en sieraden e.d. Onder dit gebouw heeft men allerlei resten van de gebouwen naast elkaar neergelegd als een nog niet gemaakte puzzel. Er is ook een filmzaal waar je een 15 min. durende film met de reconstructie van het leven van Santa Clara kunt zien. Via een pad kom je langs de kloostertuin bij de restanten van het klooster zelf en de gotische kerk die sinds eind 17e eeuw een verzande ruïne is. Vergane glorie.
Omdat we niet verder de stad in gaan, rijden we via Pombal terug naar Pinheiros. Tussen Coïmbra en Pombal ligt een klein plaatsje Redinha. Daar moet nog een oude Romeinse boogbrug en een oud kerkje te zien zijn. Vlak voor Redinha komen we een werkplaats tegen waar men het Portugese aardewerk beschildert. Even binnenlopen om te kijken en eventueel iets te kopen. Je komt ogen te kort zo veel staat er op de schappen. Het bekende blauwwitte werk en bontgeschilderde gebruiksvoorwerpen. Het winkelvrouwtje schildert de spullen zelf, samen met haar zusje en moeder. Het ziet er allemaal prachtig uit, je kunt bijna niet kiezen.
In Redinha is de boogbrug de moeite van het (een beetje) omrijden waard. Door de vele regen is de rivier lekker aan het doorstromen. Vanaf de berg komt het water rustig naar beneden, wordt dan via een soort sluisje onder de brug doorgeperst om aan de andere kant met donderend geweld en veel lawaai via de rotsen omlaag te storten en naar links af te buigen. Prachtig gezicht en fascinerend om naar te kijken. Je moet eigenlijk iets met deze energie doen! Het is een klein dorp met een pleintje.
Hierna rijden we rustig naar huis. Omdat we niet wisten hoe laat we weer thuis zouden zijn hebben we maar een restjesdag ingesteld. Er stond nog wat in de vriezer. Lekker makkelijk.

Donderdag, 8 maart.

Geen actie vandaag. Alleen een nieuwe gasfles voor de kachel halen bij de benzinepomp in Vales, boven aan de weg.

Vrijdag, 9 maart.

Vannacht verschillende keren wakker geworden van de regen op het dak en als we zijn opgestaan komt het met bakken uit de lucht. In Nederland kan het gieten, maar hier net zo erg. Je zou haast de luiken dicht laten en je verstoppen. Onze muurhagedis zat vanmorgen ook weer eens uitgebreid op de muur bij de keuken.
Ik wilde vandaag naar Tomar om nog op de wekelijkse markt rond te kijken, we moeten so-wie-so boodschappen doen. Na het douchen toch maar naar buiten, ik heb voor het eerst sinds weken mijn jas aangetrokken!

Als je door de dorpen in Portugal rijdt zie je in de bermen vaak van die betonnen goten liggen, waarin het water kan worden afgevoerd. Vandaag hebben die het heel druk. Bij de op- en afritten stroomt het water naar beneden en neemt allemaal zand en grint mee. Op de weg zie je soms gewoon bijna golfjes over het asfalt stromen zoveel water valt er. De Rio Nabăo waarlangs we naar Tomar rijden was na de vorige regen al 2x zo breed geworden en is nu nog eens verdubbeld. We komen verschillende gemeentelijke onderhoudswagens tegen die een soort inspectie uitvoeren en noodreparaties uitvoeren. Halverwege is ook een man bezig om rotsblokken die naar beneden gekomen zijn op te ruimen. Je ziet het in Nederland ook van die grote diepe plassen als de riolen het water niet kunnen afvoeren. Hier is dat nog een keer erger.
Op het marktterrein in Tomar is geen kraam te bekennen, de markthal is wel open. We gaan maar gelijk naar de grote supermarkt met de parkeergarage. Wel zo makkelijk, word je tenminste niet nat! Dat denken er meer, want het is er maar druk met auto's. Voor 2 dagen eten gehaald en lekker weer naar huis verse broodjes eten.

Op de terugweg wordt de regen iets minder en het is zo goed als droog als we op ons pad staan. Het stukje land waar we vanuit huis op kijken staat blank. De olijfbomen staan in het water en vanaf de berg loopt het water tussen de opgebouwde muurtje door als kleine watervalletjes. Dat moet even vastgelegd worden! Als ik foto's maak hoor ik achter me een soort waterval. Het water loopt onder de weg door naar de andere berm en stort dan een stukje naar beneden. Dat had ik zonder al dat water nooit gezien. Schijnbaar hadden ze daar boven in de lucht nog een restje water over wat ze kwijt wilden, want het begint weer te regenen. Gauw maar weer naar binnen. Het duurt niet zo lang en dan is het weer droog, althans voor zolang het duurt. De lucht is nog steeds grijzer dan grijs. Het laatste is ben ik bang nog niet gevallen.
Laten we hopen dat het morgen beter is.........
Het wordt onze finale week, dan zit het er al weer bijna op.