Week 4
Door: Carina
Blijf op de hoogte en volg Willem en Carina
04 Maart 2018 | Portugal, Pinheiros
Alweer een week voorbij.
Zaterdag, 24 februari.
We gaan naar Óbidos. Dat ligt 120 km ten zuidwesten van Pinheiros, richting Lissabon ongeveer 15 km van de Atlantische Oceaan. Een flink stuk rijden dus en daarom pakken we de tolweg. Dat houdt gewoon minder op dan de binnenwegen. Na ongeveer vijf kwartier zien we het stadje op de heuvel liggen.
Het ziet er schattig uit met witte huizen die binnen 14de-eeuws muren gebouwd zijn. Een koning Dinis trouwde in 1282 met Isabella van Aragon en de stad was een van zijn huwelijkscadeaus.
In die tijd was Óbidos een belangrijke haven, de rivier is in de 16e eeuw verzand en de stad was dus niet meer belangrijk. Inmiddels is het geheel gerestaureerd. Via de zuidpoort, Porta da Vila, kom je in de stad met sfeervolle straatjes en de karakteristieke witte huizen. Ook hier weer de nodige azul-tegels. Een paar niet zo grote kerken. Het is een behoorlijke klimpartij hier en je moet goed opletten, want de straatstenen zijn behoorlijk glad vooral als de zon erop schijnt.
Een van de bekendste producten is hier de kersenlikeur Ginja, die wordt geserveerd in een cupje van chocolade. Je wordt er dus ook mee doodgegooid, want het is hier echt toeristisch. Eigenlijk voor het eerst dat we dat opmerken in Portugal. Het is behoorlijk druk, maar dat komt mogelijk ook doordat er in de weekeinden een chocoladefestival is tot half maart.
Je kunt rondom het hele stadje lopen als je op de stadsmuur langs de kantelen loopt. Het kasteel zelf is gebouwd na de overwinning op de Moren in 1148 en is een zgn. pousada. Een pousada is een speciaal onderkomen. Ze zijn opgezet door de Portugese regering in 1940 als promotie en er zijn 4 klassen: historisch, historische vormgeving, charmant en natuur. Historische pousadas zijn te vinden in oude kastelen, kloosters of paleizen. Zeer luxe accommodaties en staatseigendom, geëxploiteerd door de Pestana-keten.
Als we honger krijgen eten we in een achteraf straatje in een zeer oud gebouw een omelet. Buiten is het behoorlijk warm, maar daarbinnen ronduit koud. Blij dat we de vesten bij ons hebben. Al dat klimmen en klauteren maakt behoorlijk moe. Na een paar uur lopen we dus weer naar het parkeerterrein en gaan weer richting Tomar. Niet via de tolweg maar binnendoor. Dat is een stuk korter en goed berijdbaar.
Boodschappen doen en dan naar huis. Helaas is het zonnetje al achter de berg verdwenen wanneer we er zijn. Het wordt geen consumptie op ons terras dus.
Het koken vandaag wordt hem niet, we hebben er allebei geen zin! Even kijken wat er nog voor lekkers aan tapas-happen in de koelkast ligt. Chourizo, kaasjes, augurkjes, we doen het ermee.
Zondag, 25 februari.
Zoals het er nu naar uit ziet is het vandaag nog erg mooi weer, morgen wordt het in de loop van de dag minder. Vanaf dinsdag krijgen we volgens het weerbericht een aantal dagen met fikse regen. Hopelijk valt het mee. Dus vandaag nog maar even genieten van de zon.
Elke zondag is er in Chăos een paar kilometer verder op een markt. Het is ons nog niet gelukt om te zien wat dat precies inhoudt. De enige manier om daarachter te komen is: gaan kijken!
Om 11 uur stappen we in de auto, onze zondagse brunch doen we wel als we weer terug zijn. Zo groot zal het tenslotte niet zijn.
Onze verwachting lijkt te kloppen. Op het marktplein staan wel veel auto's en zijn er twee stallen met groenten, fruit en gedroogde waren, een kleine vrachtwagen met textiel, een man die popcorn voor de kinderen verkoopt, een man die kippen aan het braden is en een mevrouw die konijnen te koop heeft. Maarrrrr, er is ook nog een overdekte hal net als in Tomar, alleen veel kleiner. Hier ook twee slagers, een visboer, een kaasboer, een bakker en een paar groentehandelaren. Met als klap op de vuurpijl een soort counter waar voornamelijk de oudere heren genieten van koffie, iets alcoholisch of een lunchversnapering in de vorm van rissolles. Dat zijn gevulde gefrituurde lekkernijen.
In de hal tref je voornamelijk dames die elkaar heel veel te vertellen hebben en zich zo te zien kostelijk vermaken met elkaars nieuwtjes. Buiten op de gaanderij van de markthal staan alle mannen met elkaar hun zaken te bespreken.
Eigenlijk is de markt meer een sociaal gebeuren om elkaar te ontmoeten, dan een mogelijkheid om eens lekker voedsel in te slaan. Niets mis mee!!
Als wij ons gezicht op de markt laten zien en rondlopen voel je bijna het praatje tussen de mensen. Wie zijn dat? Wat komen ze doen? Heel erg komisch eigenlijk. Er is er vast wel een die het weet, want ik ben al diverse keren aangesproken als ik boven op de heuvel in de supermarkt van Vales onze broodjes haal. Victoria?? en dan bevestig ik dat maar met de opmerking 'Casa do Serrador' en wordt er breeduit gelachen door de betreffende persoon. Gezien de kleine gemeenschappen hier zullen ze ons inmiddels ook wel 'kennen'.
We kopen een paar broodjes (gisteren hebben we voor het weekend al boodschappen gedaan) en als we weggaan lopen we Miranda tegen het lijf. Uiteraard spreken we elkaar aan. Zij vertelt ons dat de markt meer een sociaal gebeuren is dan een noodzaak. De vrouwen gaan na het sluiten van de markt naar de kerkdienst in het kerkje aan het plein en de mannen blijven ouwehoeren. De priester die de dienst voorgaat rouleert op zondag tussen de verschillende dorpen voor het uitvoeren van een mis. De tijdstippen van de missen rouleren ook. Dan is de dienst vroeg in de morgen en het jaar erop op een later tijdstip. Momenteel is de dienst in Chăos laat en de mensen vinden dat niet prettig.
Nu we Miranda treffen toch nog even geklaagd over het niet warme water van de douche. Het is bijzonder wispelturig. Willem treft het meestal dat het water slecht warm wordt en als het dan is, is de warmte van korte duur. Wij vragen ons af of de geiser misschien een onderhoudsbeurt nodig heeft? Miranda vindt het heel vervelend en neemt contact op met de eigenares om daarna te informeren. Ze komt erop terug.
Ik wilde vanwege het verslechterende weer komende week eigenlijk gewoon thuis van de zon genieten, maar er staat een venijnige wind die rond het huis waait. Er is nu geen plekje zonder wind ergens om het huis te vinden. We stappen daarom na het eten toch maar in de auto om de directe omgeving te verkennen. Zonder kaart en zonder TomTom. In een straal van ongeveer 15 kilometer komen we op onontdekte locaties via soms smalle slechte weggetjes. Door bossen en kleine dorpen, waar je door blaffende honden wordt begroet en door omwonenden soms wezenloos wordt aangestaard, zo van: wat komen jullie nou doen!
Avontuur, want we moeten een paar keer zeer omslachtig keren omdat er gewoon geen weg meer is. Eenmaal weer thuis hebben als het ware gewoon een rondje gemaakt rond Pinheiros. Rond 4 uur zijn we weer thuis en kunnen we toch nog van de zon genieten, de wind is net iets gedraaid en minder geworden.
Maandag, 26 februari.
Geen echte actie van onze kant. We hebben de meeste bezienswaardigheden in de buurt wel zo'n beetje gezien en we moeten dus echt verder op om meer te zien.
Miranda meldt zich via Whats'app met de mededeling dat ze morgen langskomt om nog wat aan de geiser te doen. I.o.m. de eigenares is er misschien een oplossing voor warmer water. We zijn benieuwd.
De weerberichten voor de komende dagen zijn niet om vrolijk van te worden. Het ziet er naar uit dat er komende dagen veel regen onze kant opkomt. Niet echt ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar hier.
Dinsdag 27 februari.
De zon is nog steeds aanwezig en we gaan vandaag naar Alcobaҫa. Op de terugreis van Nazaré zijn we daar ook geweest, maar vonden het toen te laat om nog uitgebreid bij de grootste kerk van Portugal, de Mosteiro de Santa Maria, binnen te lopen. Voor een complex als dit moet je wel de nodige tijd uittrekken en niet afraffelen. Ik ben nog in de slaapkamer en Willem staat net zijn spijkerbroek aan te trekken als Miranda aanklopt. Na een moment komt ze binnen. Met de sleutels van het hok gaat ze de waterdruk van de geiser opvoeren in de hoop het warmwaterprobleem op te lossen. Kwestie van uitproberen natuurlijk en na de verspilling van veel koud en later warm water lijkt het water nu echt heet te worden en ook te blijven. Uitproberen dus morgen. Als dit geen soulaas biedt gaat ze een loodgieter inschakelen om het apparaat schoon te maken. Aan de reactie van de eigenares is dat nog nooit gedaan.
Wij vertrekken dus iets later dan gepland naar Alcobaҫa. Deze keer pakken we de autoweg IC9 vanaf Tomar. Dat is geen tolweg, maar schiet wel op en is meestal 4-baans. We weten ongeveer waar we moeten zijn en kunnen de auto bijna voor de ingang van de kerk parkeren. Voor de ingang ligt een groot plein met daaromheen koffiegelegenheden e.d.
De Mosteiro de Santa Maria heeft een sobere middeleeuwse architectuur. De abdij is opgericht in 1153 en verwant aan de komst van de cisterciënzerorde in Portugal en de geboorte van de natie.
Omstreeks die tijd veroverde koning Alfonso Henriques het Moorse bolwerk Santarém, verder naar het zuiden en bouwde deze kerk voor deze orde ter herdenking van deze overwinning. in 1223 was de kerk afgebouwd. Opvolgende koningen verfraaiden het complex. De kruisgang is gebouwd door koning Dinis, die ook in Óbidos het nodige liet bouwen. Hier liggen ook de graven van koning Pedro en zijn (door zijn vader) vermoorde minnares Inês. Zij was van Spaanse afkomst en vader Alfonso was bang voor de eventuele invloed die de Spanjaarden door haar in Portugal zouden hebben en liet haar dus vermoorden. Nadat zijn vader was overleden liet Pedro van 2 van haar moordenaars het hart uitrukken. Hij zei dat hij getrouwd was met Inês, liet het lichaam opgraven en 5 jaar na haar dood postuum kronen. Hij dwong zijn hof voor haar knielen en de vergane hand van het lijk te kussen.
Net als tegenwoordig deed de mensheid elkaar gruwelijke dingen aan!
Vanuit de kerk met het gewelfde dak en de hoge zuilen kom je in de Sala dos Reis, de kamer van de koningen. De muren van deze ruimte zijn aan de onderkant voorzien van 18e-eeuwse blauwe tegeltableaus die de stichting van de abdij uitbeelden. Halverwege de muren staan beelden van de verschillende koningen op hun sokkels te pronken. Als je daarvan bent bijgekomen kom je op de kruisgang, de Claustro do Silencio, die dus in opdracht van Dinis is aangelegd, geheel in de sobere stijl van de cisterciënzermonniken. Je kunt dus helemaal rondom een soort binnenplaats lopen. Via de rechterkant van deze kruisgang kom je in verschillende ruimten van het klooster. Vandaag de dag nog voor bijeenkomsten gebruikt.
Maar het mooiste vinden wij de geheel betegelde ruimte van de keuken. Twee grote marmeren tafels voor de bereiding van het voedsel van de monniken. Aan de zijkanten grote bekkens met kranen en in het midden een hele grote vuurplaats met een schoorsteen. Die vuurplaats alleen is al 3 x 5 meter en er kon een complete os worden geroosterd. Daarboven een echt enorme schoorsteen die tot het dak doorloopt. Zeker 12 meter hoog en dus aan de buitenkant helemaal betegeld met grijzige tegeltjes en een eenvoudig blauw randmotief. Nog nooit zoiets gezien! Helemaal achterin de ruimte een groot waterbassin, daarin liep het water van een omgeleid beekje.
Naast de keuken was het refter. Een trap leidt naar de kansel waar een van de monniken voorlas als de anderen in stilte aten.
Via een trap kom je op de tweede verdieping van de kruisgang en kun je op de graven van Pedro en Inês in de kerk kijken. Aan de andere kant kijk je uit op een prachtig aangelegde tuin met buxushagen, in patroon aangelegd.
De kerk zelf is eenvoudig en strak. Achter het altaar met een schitterend Mariabeeld nog ruimten met oude beeltenissen van heiligen en een altaar gewijd aan de verschijning van Maria aan de 3 herderskinderen in Fatima. Bijzonder is ook het altaar van St. Bernard. De man gaat dood en de monniken hebben daaromheen keramische en houten beelden van kinderen en monniken geplaatst, die biddend afscheid nemen.
We lopen de kerk uit en dan zien we dat het inmiddels regent. Niet echt hard, meer een mei-regentje!
Het is nog een beetje vroeg om al naar huis te gaan, dus gaan we nog even kijken in Porto de Mos. Een kleine plaats met leuke straatjes en huizen. Daar moet een heel koddig kasteeltje zijn boven op een heuvel boven de stad. Van oorsprong een Moors fort, in de loop der eeuwen aangepast en begin 1900 van de ondergang gered. Het heeft twee groen betegelde torens en een loggia. Ontworpen door de bouwmeesters van Alfonso IV.
Het regent gestaag door maar gelukkig kunnen we doorrijden tot bovenaan het kasteeltje. Na de entreeprijs van 1,50 kunnen we gaan kijken. Allemaal gangetjes, trappetjes en verborgen hoekjes. Een beetje een Efteling-sfeertje hing er wel, heel aandoenlijk en vriendelijk ondanks de toch wel dikke muren. Ik zou er wel willen wonen als het dak gerepareerd was!
Na dit kasteel rijden we door de kleine straten weer naar beneden. Toen we Porto de Mos inreden zagen we een kerk met daarvoor weer de beeltenis van Maria die verschijnt in Fatima. Willem wil daar nog graag foto's van. Het is op een rotonde en het is daar een beetje druk. Snel uitstappen dus en in de inmiddels stromende regen nog wat plaatjes geschoten, gauw weer in de auto en gaan.
Weer naar Pinheiros over de IC9, lekker opschieten. Boodschappen doen in Tomar en uitrusten.
Woensdag, 28 februari.
Laatste dag alweer van deze maand! Tijd gaat snel voorbij, ook in Portugal. Maar het regent pijpenstelen. Eerst straks de douche maar eens uitproberen.
Het ziet er eventjes naar uit dat de aanpassing van Miranda helemaal niets geholpen heeft. Ik krijg nu na zeker 5 minuten koud water helemaal geen heet water!!! Even testen of we wel gas hebben op de gasplaat. Ja!! en de kraan in de keuken geeft ook warm water. Nog eens proberen. Wat er aan de hand was, ??. Maar nu wel warm water.
Gezien de regen blijven we maar hier, beetje opruimen en het verslag bijwerken.
Ik heb al iets gezegd over de loslopende honden hier. Schijnbaar zonder baas lopen ze hun eigen route. Opeens hoor ik van buiten enorm gepiep en gekerm. Net alsof er een hond ergens in vastzit en niet kan loskomen. Er wordt hier wel gejaagd en het zou me niet verbazen als ze hier ook klemmen zetten. Misschien zit het beest er wel in vast, zo klinkt het alsof hij pijn heeft. Als ik uit het raampje kijk zie ik een witte schicht van een andere hond die via de weg voor ons het land oprent. Zo van, wat is er aan de hand, kan ik je helpen kameraad!! Even kijken of er iets te zien is wat het geluid van het beest kan verklaren.
Buiten zie ik de witte hond met een druk kwispelende staart en zijn neus aan de grond rondrennen en in zijn gezelschap ook een soort basset. Dat is de hond die dat erbarmelijke geluid veroorzaakt. Geagiteerd rondrennend met zijn neus over de grond tussen de kale wijnstokken. Hij is schijnbaar echt iets op het spoor. Niets vreselijks aan de hand dus, maar het is wel een mooi gezicht. Uiteindelijk springen ze met zijn tweeën op een stenenformatie en dan zitten ze weer in een ruimte aan de voet van de stenen. Terwijl je alleen hun staarten nog ziet. Er zit dus duidelijk iets waar ze 'trek' in hebben. Te pakken krijgen doen ze het niet. Als het even later echt goed begint te regenen zien we de beestjes met zijn tweeën drijfnat het pad aan de zijkant oplopen, op weg naar huis waarschijnlijk.
Om een uur of vier klaart het toch nog een beetje op en komt de zon tevoorschijn. We kunnen een half uurtje tussen de wolken door genieten op ons terras, maar dan is het over. Terwijl we op ons terras zitten komt er eerst een hondje met een belletje om langs en even later nog 2 honden. Die twee hebben we eerder gezien. Het is zeker losloop hondjesdag vandaag!
Donderdag, 1 maart.
Naar Coïmbra was eigenlijk het plan vandaag. Maar het regent hier zo hard, dat we besluiten om dat maar uit te stellen. Het zou vanmiddag iets opklaren volgens het Portugese weerbericht.
Gisteravond tijdens regenbuien met onweer klapte 4x kort achter elkaar de stroom eraf. Dit herstelde zich weer snel. Miranda had ons daarvoor al gewaarschuwd. Het duurde steeds maar zo kort dat er weer stroom was tegen de tijd dat ik het waxinelichtje had aangestoken. Stelde weinig voor dus!
Om een uur of 1 komt voorzichtig de zon tevoorschijn en rijden we tegen 2 uur naar Tomar voor de boodschappen. Ik zei al dat er veel regen gevallen was en het riviertje, de Nabaό, eerder een klein stroomje, is in elk geval wel 2x zo breed geworden en stroomt nu met veel geraas langs de oevers. Eenmaal in Tomar kun je ook duidelijk dat er bij het Romeinse rad veel meer water in het bassin stroomt. Het waterniveau is zeker 50 cm hoger. Men zat hier wel te wachten op regen, maar deze hoeveelheid is wel erg veel in die korte tijd.
In Tomar zijn er nog een paar bezienswaardigheden ongezien. Eens kijken of ze nu wel open zijn. Het gaat om het Museum de Fosforos en de grote Franciscaner kerk. In dezelfde hoek was ook de winkel waar enkele vrouwen keramiek maken en verkopen. De museumdeur wordt heel attent voor ons geopend door de medewerkster daar. Ze vertelt even snel hoe het museum is ontstaan. Een Portugees Mota Lima was bij de inhuldiging van de huidige koningin Elisabeth van Engeland. Vanaf dat moment is hij luciferdoosjes gaan verzamelen met als resultaat een museum met nu 43.000 verschillende doosjes uit 138 landen. Het is grappig om te zien allemaal kasten en vitrines. Van Nederland alleen zijn er minstens 1000, maar het is moeilijk om in te schatten. Nooit geweten dat er zoveel waren. Je gaat heel anders naar een luciferdoosje kijken als je hier bent geweest. De man is gestorven op 91-jarige leeftijd en verzamelde toen nog steeds. De collectie wordt ook nog steeds uitgebreid.
Tegen het museum aan staat ook de grote Franciscaner kerk. Het uiterlijk aan de buitenkant doet vermoeden dat het interieur er ook behoorlijk gehavend uitziet. Ramen zijn zwaar beschadigd, het dikke pleisterwerk is op veel plaatsen gebroken en weg. Grote vochtplekken met schimmels en varens die op de muren groeien. Al met al niet echt een fraai gezicht. De deur staat open en via een portaal betreed je de kerk zelf. Het is heel anders dan de cisterciënzer kerken. Uitbundiger maar lang niet zo als bijv. de kerk die we in Nazaré bekeken hebben. Achter het altaar een grote ruimte met daarop een gebeeldhouwde voorstelling van de kruisiging van Christus en de twee mannen die gelijkertijd werden gestraft op de Calvarieberg. Soldaten, apostelen en allerlei mensen daarom heen. Het is natuurlijk van een afstand van een meter of 10 en door de verhoging waarop dit alles is geplaatst slecht te zien, maar deze figuren zitten dik onder het stof en zijn ook beschadigd. Heel jammer. Ook hier aan de zijkanten de altaren gewijd aan Maria en apostelen. Je ruikt gewoon het water wat in de muren is opgenomen en helemaal boven in de kerk onder het dak grote plekken met grijze schimmel. Wel erg triest om te zien!
Er is een man aanwezig die ons in redelijk goed Engels uitlegt hoe oud ze denken dat het bouwwerk is en dat ze eigenlijk helemaal niets doen aan werkzaamheden. Dit omdat de vloeren helemaal verzakt zijn. Het is bijna onmogelijk dit te restaureren en wordt het alleen maar erger. Over 25 jaar is er misschien helemaal niets over van de kerk tenzij er toch nog een schip met geld wordt uitgetrokken voor herstel.
Vrijdag, 2 maart.
Het wordt eentonig om te melden, weer fikse regenbuien soms met flinke onweersklappen. Om een uur of 11 barst er een onweersbui los en na een paar grote bliksemflitsen en donderklappen is het 'pang' en hebben we geen stroom meer. In de veronderstelling dat de stroom er zo wel weer is wachten we rustig af, maar na een uur gebeurt er dus helemaal niets. Miranda een sms'je gestuurd om te informeren of we zelf iets konden doen. Volgens haar gewoon afwachten het komt vanzelf wel weer terug. In een bijna donker huis zitten wachten, daar hebben we geen zin in.
We tanken in Vales. Ook daar hadden ze een stroomstoring gehad, maar daar was het een kwestie van een uitgeschakelde hoofdschakelaar. Misschien is dat bij ons ook zo. Straks maar eens op zoek naar de schakelkast.
Weer volgetankt rijden we naar Óurem, 30 km verderop. Zijn we al diverse keren langsgereden, maar nog niet ingereden. Het staat niet in vermeld in het boek, maar er zou ook een kasteel en een pousada moeten zijn zoals in Óbidos. In de buurt van Óurem kun je het kasteel duidelijk boven op de berg zien. Ook hier een soort boven- en onderstad met dezelfde naam. We volgen de bordjes 'Castelo' en komen dan in het oude Óurem. Slingerend moeten we naar boven rijden en vooral het laatste stuk is ronduit eng. De weg is erg smal met echte haarspeldbochten. Gelukkig geen tegenliggers, wel een auto achter ons die duidelijk bekend is. Het allerlaatste stukje gaat steil omhoog, het autootje en Willem hebben er moeite mee. Moet je voorstellen dat alles in vroeger tijden via die weg naar boven getransporteerd moest worden!
Boven kunnen we gelukkig wel goed de auto parkeren. Op zo'n berg is natuurlijk beduidend meer wind dan beneden, maar nu is het wel heel erg. Er komt ook nog een regenbui aan die het nog even erger maakt. Het is gewoon onaangenaam. Willem heeft hier helemaal geen zin in, hij komt op een rustigere dag wel terug zegt hij. We stappen toch uit om even de directe omgeving te bekijken.
Het ziet er wel erg leuk uit. Allemaal witte huisjes, veel kleine horecagelegenheden, een kleine binnenplaats met een museum en een kerk, die ogenschijnlijk dicht is. Een stukje verderop is het kasteel pas. Ik loop toch nog om de kerk heen op zoek naar een ingang en die vind ik aan de achterkant. Zodra je binnen stapt is er rechts een open deur naar een crypt. Eerst even de kerk bekijken, die ziet er fraai uit met alle attributen die je in een kerk vindt. Dan stappen we nog even door de deur naar de crypt, 3 kleine trappen naar beneden zien we een ronde ruimte en weer zo'n grote compleet versierde witte kalkstenen bak met een beeltenis erbovenop. Hier ligt weer een van de Alfonso's van het Portugese koningshuis. Er waren er nogal wat.
De auto die achter ons de berg op ging vertrekt weer. De dame rijdt om de kerk heen, duikt de hoek om en rijdt dan door een hele smalle poort. Dat lijkt de uitgang en dat doen wij dan ook maar. Als we door de poort rijden hebben we aan beide kanten nog ongeveer 10 cm ruimte over, het past dus net. Langs de slingerweg weer naar beneden, dat lijkt altijd veel korter dan omhoog, maar ja je ziet ook veel meer als je naar beneden gaat.
Wanneer we weer thuis zijn, zien we geen licht branden. Nog geen elektriciteit dus. Er zit nog een sleutel aan onze sleutelbos die we niet gebruiken, misschien is die wel van een schakelkast ergens in ons huis of in het nu onbewoonde huis. Helaas vinden we nergens iets van een schakelkast. Als ik Miranda bel vindt ze het vreemd dat er nog steeds geen elektriciteit is. Ik vraag haar naar een hoofdschakelaar o.i.d. en dan zegt ze dat er naast onze voordeur een klep zit met daarin de hoofdschakelaar en de stoppen. Het boekenkastje staat ervoor, dat moet opzij geschoven worden. Misschien ligt daar de oplossing! En dat dan allemaal met een telkens wegvallende telefoonlijn, omdat zij thuis zo'n slechte verbinding heeft. Ondertussen boeken uit de kast, kastje aan de kant en om met die hoofdschakelaar. Dat werkt tenminste, eindelijk weer stroom. Als ze dat nu direct had ge-sms't, was het eenvoudig geweest. Was nog nooit gebeurd zegt ze.
Er is geen onweer meer geweest en we hebben geen stroomproblemen meer gehad vandaag.
Zaterdag, 24 februari.
We gaan naar Óbidos. Dat ligt 120 km ten zuidwesten van Pinheiros, richting Lissabon ongeveer 15 km van de Atlantische Oceaan. Een flink stuk rijden dus en daarom pakken we de tolweg. Dat houdt gewoon minder op dan de binnenwegen. Na ongeveer vijf kwartier zien we het stadje op de heuvel liggen.
Het ziet er schattig uit met witte huizen die binnen 14de-eeuws muren gebouwd zijn. Een koning Dinis trouwde in 1282 met Isabella van Aragon en de stad was een van zijn huwelijkscadeaus.
In die tijd was Óbidos een belangrijke haven, de rivier is in de 16e eeuw verzand en de stad was dus niet meer belangrijk. Inmiddels is het geheel gerestaureerd. Via de zuidpoort, Porta da Vila, kom je in de stad met sfeervolle straatjes en de karakteristieke witte huizen. Ook hier weer de nodige azul-tegels. Een paar niet zo grote kerken. Het is een behoorlijke klimpartij hier en je moet goed opletten, want de straatstenen zijn behoorlijk glad vooral als de zon erop schijnt.
Een van de bekendste producten is hier de kersenlikeur Ginja, die wordt geserveerd in een cupje van chocolade. Je wordt er dus ook mee doodgegooid, want het is hier echt toeristisch. Eigenlijk voor het eerst dat we dat opmerken in Portugal. Het is behoorlijk druk, maar dat komt mogelijk ook doordat er in de weekeinden een chocoladefestival is tot half maart.
Je kunt rondom het hele stadje lopen als je op de stadsmuur langs de kantelen loopt. Het kasteel zelf is gebouwd na de overwinning op de Moren in 1148 en is een zgn. pousada. Een pousada is een speciaal onderkomen. Ze zijn opgezet door de Portugese regering in 1940 als promotie en er zijn 4 klassen: historisch, historische vormgeving, charmant en natuur. Historische pousadas zijn te vinden in oude kastelen, kloosters of paleizen. Zeer luxe accommodaties en staatseigendom, geëxploiteerd door de Pestana-keten.
Als we honger krijgen eten we in een achteraf straatje in een zeer oud gebouw een omelet. Buiten is het behoorlijk warm, maar daarbinnen ronduit koud. Blij dat we de vesten bij ons hebben. Al dat klimmen en klauteren maakt behoorlijk moe. Na een paar uur lopen we dus weer naar het parkeerterrein en gaan weer richting Tomar. Niet via de tolweg maar binnendoor. Dat is een stuk korter en goed berijdbaar.
Boodschappen doen en dan naar huis. Helaas is het zonnetje al achter de berg verdwenen wanneer we er zijn. Het wordt geen consumptie op ons terras dus.
Het koken vandaag wordt hem niet, we hebben er allebei geen zin! Even kijken wat er nog voor lekkers aan tapas-happen in de koelkast ligt. Chourizo, kaasjes, augurkjes, we doen het ermee.
Zondag, 25 februari.
Zoals het er nu naar uit ziet is het vandaag nog erg mooi weer, morgen wordt het in de loop van de dag minder. Vanaf dinsdag krijgen we volgens het weerbericht een aantal dagen met fikse regen. Hopelijk valt het mee. Dus vandaag nog maar even genieten van de zon.
Elke zondag is er in Chăos een paar kilometer verder op een markt. Het is ons nog niet gelukt om te zien wat dat precies inhoudt. De enige manier om daarachter te komen is: gaan kijken!
Om 11 uur stappen we in de auto, onze zondagse brunch doen we wel als we weer terug zijn. Zo groot zal het tenslotte niet zijn.
Onze verwachting lijkt te kloppen. Op het marktplein staan wel veel auto's en zijn er twee stallen met groenten, fruit en gedroogde waren, een kleine vrachtwagen met textiel, een man die popcorn voor de kinderen verkoopt, een man die kippen aan het braden is en een mevrouw die konijnen te koop heeft. Maarrrrr, er is ook nog een overdekte hal net als in Tomar, alleen veel kleiner. Hier ook twee slagers, een visboer, een kaasboer, een bakker en een paar groentehandelaren. Met als klap op de vuurpijl een soort counter waar voornamelijk de oudere heren genieten van koffie, iets alcoholisch of een lunchversnapering in de vorm van rissolles. Dat zijn gevulde gefrituurde lekkernijen.
In de hal tref je voornamelijk dames die elkaar heel veel te vertellen hebben en zich zo te zien kostelijk vermaken met elkaars nieuwtjes. Buiten op de gaanderij van de markthal staan alle mannen met elkaar hun zaken te bespreken.
Eigenlijk is de markt meer een sociaal gebeuren om elkaar te ontmoeten, dan een mogelijkheid om eens lekker voedsel in te slaan. Niets mis mee!!
Als wij ons gezicht op de markt laten zien en rondlopen voel je bijna het praatje tussen de mensen. Wie zijn dat? Wat komen ze doen? Heel erg komisch eigenlijk. Er is er vast wel een die het weet, want ik ben al diverse keren aangesproken als ik boven op de heuvel in de supermarkt van Vales onze broodjes haal. Victoria?? en dan bevestig ik dat maar met de opmerking 'Casa do Serrador' en wordt er breeduit gelachen door de betreffende persoon. Gezien de kleine gemeenschappen hier zullen ze ons inmiddels ook wel 'kennen'.
We kopen een paar broodjes (gisteren hebben we voor het weekend al boodschappen gedaan) en als we weggaan lopen we Miranda tegen het lijf. Uiteraard spreken we elkaar aan. Zij vertelt ons dat de markt meer een sociaal gebeuren is dan een noodzaak. De vrouwen gaan na het sluiten van de markt naar de kerkdienst in het kerkje aan het plein en de mannen blijven ouwehoeren. De priester die de dienst voorgaat rouleert op zondag tussen de verschillende dorpen voor het uitvoeren van een mis. De tijdstippen van de missen rouleren ook. Dan is de dienst vroeg in de morgen en het jaar erop op een later tijdstip. Momenteel is de dienst in Chăos laat en de mensen vinden dat niet prettig.
Nu we Miranda treffen toch nog even geklaagd over het niet warme water van de douche. Het is bijzonder wispelturig. Willem treft het meestal dat het water slecht warm wordt en als het dan is, is de warmte van korte duur. Wij vragen ons af of de geiser misschien een onderhoudsbeurt nodig heeft? Miranda vindt het heel vervelend en neemt contact op met de eigenares om daarna te informeren. Ze komt erop terug.
Ik wilde vanwege het verslechterende weer komende week eigenlijk gewoon thuis van de zon genieten, maar er staat een venijnige wind die rond het huis waait. Er is nu geen plekje zonder wind ergens om het huis te vinden. We stappen daarom na het eten toch maar in de auto om de directe omgeving te verkennen. Zonder kaart en zonder TomTom. In een straal van ongeveer 15 kilometer komen we op onontdekte locaties via soms smalle slechte weggetjes. Door bossen en kleine dorpen, waar je door blaffende honden wordt begroet en door omwonenden soms wezenloos wordt aangestaard, zo van: wat komen jullie nou doen!
Avontuur, want we moeten een paar keer zeer omslachtig keren omdat er gewoon geen weg meer is. Eenmaal weer thuis hebben als het ware gewoon een rondje gemaakt rond Pinheiros. Rond 4 uur zijn we weer thuis en kunnen we toch nog van de zon genieten, de wind is net iets gedraaid en minder geworden.
Maandag, 26 februari.
Geen echte actie van onze kant. We hebben de meeste bezienswaardigheden in de buurt wel zo'n beetje gezien en we moeten dus echt verder op om meer te zien.
Miranda meldt zich via Whats'app met de mededeling dat ze morgen langskomt om nog wat aan de geiser te doen. I.o.m. de eigenares is er misschien een oplossing voor warmer water. We zijn benieuwd.
De weerberichten voor de komende dagen zijn niet om vrolijk van te worden. Het ziet er naar uit dat er komende dagen veel regen onze kant opkomt. Niet echt ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar hier.
Dinsdag 27 februari.
De zon is nog steeds aanwezig en we gaan vandaag naar Alcobaҫa. Op de terugreis van Nazaré zijn we daar ook geweest, maar vonden het toen te laat om nog uitgebreid bij de grootste kerk van Portugal, de Mosteiro de Santa Maria, binnen te lopen. Voor een complex als dit moet je wel de nodige tijd uittrekken en niet afraffelen. Ik ben nog in de slaapkamer en Willem staat net zijn spijkerbroek aan te trekken als Miranda aanklopt. Na een moment komt ze binnen. Met de sleutels van het hok gaat ze de waterdruk van de geiser opvoeren in de hoop het warmwaterprobleem op te lossen. Kwestie van uitproberen natuurlijk en na de verspilling van veel koud en later warm water lijkt het water nu echt heet te worden en ook te blijven. Uitproberen dus morgen. Als dit geen soulaas biedt gaat ze een loodgieter inschakelen om het apparaat schoon te maken. Aan de reactie van de eigenares is dat nog nooit gedaan.
Wij vertrekken dus iets later dan gepland naar Alcobaҫa. Deze keer pakken we de autoweg IC9 vanaf Tomar. Dat is geen tolweg, maar schiet wel op en is meestal 4-baans. We weten ongeveer waar we moeten zijn en kunnen de auto bijna voor de ingang van de kerk parkeren. Voor de ingang ligt een groot plein met daaromheen koffiegelegenheden e.d.
De Mosteiro de Santa Maria heeft een sobere middeleeuwse architectuur. De abdij is opgericht in 1153 en verwant aan de komst van de cisterciënzerorde in Portugal en de geboorte van de natie.
Omstreeks die tijd veroverde koning Alfonso Henriques het Moorse bolwerk Santarém, verder naar het zuiden en bouwde deze kerk voor deze orde ter herdenking van deze overwinning. in 1223 was de kerk afgebouwd. Opvolgende koningen verfraaiden het complex. De kruisgang is gebouwd door koning Dinis, die ook in Óbidos het nodige liet bouwen. Hier liggen ook de graven van koning Pedro en zijn (door zijn vader) vermoorde minnares Inês. Zij was van Spaanse afkomst en vader Alfonso was bang voor de eventuele invloed die de Spanjaarden door haar in Portugal zouden hebben en liet haar dus vermoorden. Nadat zijn vader was overleden liet Pedro van 2 van haar moordenaars het hart uitrukken. Hij zei dat hij getrouwd was met Inês, liet het lichaam opgraven en 5 jaar na haar dood postuum kronen. Hij dwong zijn hof voor haar knielen en de vergane hand van het lijk te kussen.
Net als tegenwoordig deed de mensheid elkaar gruwelijke dingen aan!
Vanuit de kerk met het gewelfde dak en de hoge zuilen kom je in de Sala dos Reis, de kamer van de koningen. De muren van deze ruimte zijn aan de onderkant voorzien van 18e-eeuwse blauwe tegeltableaus die de stichting van de abdij uitbeelden. Halverwege de muren staan beelden van de verschillende koningen op hun sokkels te pronken. Als je daarvan bent bijgekomen kom je op de kruisgang, de Claustro do Silencio, die dus in opdracht van Dinis is aangelegd, geheel in de sobere stijl van de cisterciënzermonniken. Je kunt dus helemaal rondom een soort binnenplaats lopen. Via de rechterkant van deze kruisgang kom je in verschillende ruimten van het klooster. Vandaag de dag nog voor bijeenkomsten gebruikt.
Maar het mooiste vinden wij de geheel betegelde ruimte van de keuken. Twee grote marmeren tafels voor de bereiding van het voedsel van de monniken. Aan de zijkanten grote bekkens met kranen en in het midden een hele grote vuurplaats met een schoorsteen. Die vuurplaats alleen is al 3 x 5 meter en er kon een complete os worden geroosterd. Daarboven een echt enorme schoorsteen die tot het dak doorloopt. Zeker 12 meter hoog en dus aan de buitenkant helemaal betegeld met grijzige tegeltjes en een eenvoudig blauw randmotief. Nog nooit zoiets gezien! Helemaal achterin de ruimte een groot waterbassin, daarin liep het water van een omgeleid beekje.
Naast de keuken was het refter. Een trap leidt naar de kansel waar een van de monniken voorlas als de anderen in stilte aten.
Via een trap kom je op de tweede verdieping van de kruisgang en kun je op de graven van Pedro en Inês in de kerk kijken. Aan de andere kant kijk je uit op een prachtig aangelegde tuin met buxushagen, in patroon aangelegd.
De kerk zelf is eenvoudig en strak. Achter het altaar met een schitterend Mariabeeld nog ruimten met oude beeltenissen van heiligen en een altaar gewijd aan de verschijning van Maria aan de 3 herderskinderen in Fatima. Bijzonder is ook het altaar van St. Bernard. De man gaat dood en de monniken hebben daaromheen keramische en houten beelden van kinderen en monniken geplaatst, die biddend afscheid nemen.
We lopen de kerk uit en dan zien we dat het inmiddels regent. Niet echt hard, meer een mei-regentje!
Het is nog een beetje vroeg om al naar huis te gaan, dus gaan we nog even kijken in Porto de Mos. Een kleine plaats met leuke straatjes en huizen. Daar moet een heel koddig kasteeltje zijn boven op een heuvel boven de stad. Van oorsprong een Moors fort, in de loop der eeuwen aangepast en begin 1900 van de ondergang gered. Het heeft twee groen betegelde torens en een loggia. Ontworpen door de bouwmeesters van Alfonso IV.
Het regent gestaag door maar gelukkig kunnen we doorrijden tot bovenaan het kasteeltje. Na de entreeprijs van 1,50 kunnen we gaan kijken. Allemaal gangetjes, trappetjes en verborgen hoekjes. Een beetje een Efteling-sfeertje hing er wel, heel aandoenlijk en vriendelijk ondanks de toch wel dikke muren. Ik zou er wel willen wonen als het dak gerepareerd was!
Na dit kasteel rijden we door de kleine straten weer naar beneden. Toen we Porto de Mos inreden zagen we een kerk met daarvoor weer de beeltenis van Maria die verschijnt in Fatima. Willem wil daar nog graag foto's van. Het is op een rotonde en het is daar een beetje druk. Snel uitstappen dus en in de inmiddels stromende regen nog wat plaatjes geschoten, gauw weer in de auto en gaan.
Weer naar Pinheiros over de IC9, lekker opschieten. Boodschappen doen in Tomar en uitrusten.
Woensdag, 28 februari.
Laatste dag alweer van deze maand! Tijd gaat snel voorbij, ook in Portugal. Maar het regent pijpenstelen. Eerst straks de douche maar eens uitproberen.
Het ziet er eventjes naar uit dat de aanpassing van Miranda helemaal niets geholpen heeft. Ik krijg nu na zeker 5 minuten koud water helemaal geen heet water!!! Even testen of we wel gas hebben op de gasplaat. Ja!! en de kraan in de keuken geeft ook warm water. Nog eens proberen. Wat er aan de hand was, ??. Maar nu wel warm water.
Gezien de regen blijven we maar hier, beetje opruimen en het verslag bijwerken.
Ik heb al iets gezegd over de loslopende honden hier. Schijnbaar zonder baas lopen ze hun eigen route. Opeens hoor ik van buiten enorm gepiep en gekerm. Net alsof er een hond ergens in vastzit en niet kan loskomen. Er wordt hier wel gejaagd en het zou me niet verbazen als ze hier ook klemmen zetten. Misschien zit het beest er wel in vast, zo klinkt het alsof hij pijn heeft. Als ik uit het raampje kijk zie ik een witte schicht van een andere hond die via de weg voor ons het land oprent. Zo van, wat is er aan de hand, kan ik je helpen kameraad!! Even kijken of er iets te zien is wat het geluid van het beest kan verklaren.
Buiten zie ik de witte hond met een druk kwispelende staart en zijn neus aan de grond rondrennen en in zijn gezelschap ook een soort basset. Dat is de hond die dat erbarmelijke geluid veroorzaakt. Geagiteerd rondrennend met zijn neus over de grond tussen de kale wijnstokken. Hij is schijnbaar echt iets op het spoor. Niets vreselijks aan de hand dus, maar het is wel een mooi gezicht. Uiteindelijk springen ze met zijn tweeën op een stenenformatie en dan zitten ze weer in een ruimte aan de voet van de stenen. Terwijl je alleen hun staarten nog ziet. Er zit dus duidelijk iets waar ze 'trek' in hebben. Te pakken krijgen doen ze het niet. Als het even later echt goed begint te regenen zien we de beestjes met zijn tweeën drijfnat het pad aan de zijkant oplopen, op weg naar huis waarschijnlijk.
Om een uur of vier klaart het toch nog een beetje op en komt de zon tevoorschijn. We kunnen een half uurtje tussen de wolken door genieten op ons terras, maar dan is het over. Terwijl we op ons terras zitten komt er eerst een hondje met een belletje om langs en even later nog 2 honden. Die twee hebben we eerder gezien. Het is zeker losloop hondjesdag vandaag!
Donderdag, 1 maart.
Naar Coïmbra was eigenlijk het plan vandaag. Maar het regent hier zo hard, dat we besluiten om dat maar uit te stellen. Het zou vanmiddag iets opklaren volgens het Portugese weerbericht.
Gisteravond tijdens regenbuien met onweer klapte 4x kort achter elkaar de stroom eraf. Dit herstelde zich weer snel. Miranda had ons daarvoor al gewaarschuwd. Het duurde steeds maar zo kort dat er weer stroom was tegen de tijd dat ik het waxinelichtje had aangestoken. Stelde weinig voor dus!
Om een uur of 1 komt voorzichtig de zon tevoorschijn en rijden we tegen 2 uur naar Tomar voor de boodschappen. Ik zei al dat er veel regen gevallen was en het riviertje, de Nabaό, eerder een klein stroomje, is in elk geval wel 2x zo breed geworden en stroomt nu met veel geraas langs de oevers. Eenmaal in Tomar kun je ook duidelijk dat er bij het Romeinse rad veel meer water in het bassin stroomt. Het waterniveau is zeker 50 cm hoger. Men zat hier wel te wachten op regen, maar deze hoeveelheid is wel erg veel in die korte tijd.
In Tomar zijn er nog een paar bezienswaardigheden ongezien. Eens kijken of ze nu wel open zijn. Het gaat om het Museum de Fosforos en de grote Franciscaner kerk. In dezelfde hoek was ook de winkel waar enkele vrouwen keramiek maken en verkopen. De museumdeur wordt heel attent voor ons geopend door de medewerkster daar. Ze vertelt even snel hoe het museum is ontstaan. Een Portugees Mota Lima was bij de inhuldiging van de huidige koningin Elisabeth van Engeland. Vanaf dat moment is hij luciferdoosjes gaan verzamelen met als resultaat een museum met nu 43.000 verschillende doosjes uit 138 landen. Het is grappig om te zien allemaal kasten en vitrines. Van Nederland alleen zijn er minstens 1000, maar het is moeilijk om in te schatten. Nooit geweten dat er zoveel waren. Je gaat heel anders naar een luciferdoosje kijken als je hier bent geweest. De man is gestorven op 91-jarige leeftijd en verzamelde toen nog steeds. De collectie wordt ook nog steeds uitgebreid.
Tegen het museum aan staat ook de grote Franciscaner kerk. Het uiterlijk aan de buitenkant doet vermoeden dat het interieur er ook behoorlijk gehavend uitziet. Ramen zijn zwaar beschadigd, het dikke pleisterwerk is op veel plaatsen gebroken en weg. Grote vochtplekken met schimmels en varens die op de muren groeien. Al met al niet echt een fraai gezicht. De deur staat open en via een portaal betreed je de kerk zelf. Het is heel anders dan de cisterciënzer kerken. Uitbundiger maar lang niet zo als bijv. de kerk die we in Nazaré bekeken hebben. Achter het altaar een grote ruimte met daarop een gebeeldhouwde voorstelling van de kruisiging van Christus en de twee mannen die gelijkertijd werden gestraft op de Calvarieberg. Soldaten, apostelen en allerlei mensen daarom heen. Het is natuurlijk van een afstand van een meter of 10 en door de verhoging waarop dit alles is geplaatst slecht te zien, maar deze figuren zitten dik onder het stof en zijn ook beschadigd. Heel jammer. Ook hier aan de zijkanten de altaren gewijd aan Maria en apostelen. Je ruikt gewoon het water wat in de muren is opgenomen en helemaal boven in de kerk onder het dak grote plekken met grijze schimmel. Wel erg triest om te zien!
Er is een man aanwezig die ons in redelijk goed Engels uitlegt hoe oud ze denken dat het bouwwerk is en dat ze eigenlijk helemaal niets doen aan werkzaamheden. Dit omdat de vloeren helemaal verzakt zijn. Het is bijna onmogelijk dit te restaureren en wordt het alleen maar erger. Over 25 jaar is er misschien helemaal niets over van de kerk tenzij er toch nog een schip met geld wordt uitgetrokken voor herstel.
Vrijdag, 2 maart.
Het wordt eentonig om te melden, weer fikse regenbuien soms met flinke onweersklappen. Om een uur of 11 barst er een onweersbui los en na een paar grote bliksemflitsen en donderklappen is het 'pang' en hebben we geen stroom meer. In de veronderstelling dat de stroom er zo wel weer is wachten we rustig af, maar na een uur gebeurt er dus helemaal niets. Miranda een sms'je gestuurd om te informeren of we zelf iets konden doen. Volgens haar gewoon afwachten het komt vanzelf wel weer terug. In een bijna donker huis zitten wachten, daar hebben we geen zin in.
We tanken in Vales. Ook daar hadden ze een stroomstoring gehad, maar daar was het een kwestie van een uitgeschakelde hoofdschakelaar. Misschien is dat bij ons ook zo. Straks maar eens op zoek naar de schakelkast.
Weer volgetankt rijden we naar Óurem, 30 km verderop. Zijn we al diverse keren langsgereden, maar nog niet ingereden. Het staat niet in vermeld in het boek, maar er zou ook een kasteel en een pousada moeten zijn zoals in Óbidos. In de buurt van Óurem kun je het kasteel duidelijk boven op de berg zien. Ook hier een soort boven- en onderstad met dezelfde naam. We volgen de bordjes 'Castelo' en komen dan in het oude Óurem. Slingerend moeten we naar boven rijden en vooral het laatste stuk is ronduit eng. De weg is erg smal met echte haarspeldbochten. Gelukkig geen tegenliggers, wel een auto achter ons die duidelijk bekend is. Het allerlaatste stukje gaat steil omhoog, het autootje en Willem hebben er moeite mee. Moet je voorstellen dat alles in vroeger tijden via die weg naar boven getransporteerd moest worden!
Boven kunnen we gelukkig wel goed de auto parkeren. Op zo'n berg is natuurlijk beduidend meer wind dan beneden, maar nu is het wel heel erg. Er komt ook nog een regenbui aan die het nog even erger maakt. Het is gewoon onaangenaam. Willem heeft hier helemaal geen zin in, hij komt op een rustigere dag wel terug zegt hij. We stappen toch uit om even de directe omgeving te bekijken.
Het ziet er wel erg leuk uit. Allemaal witte huisjes, veel kleine horecagelegenheden, een kleine binnenplaats met een museum en een kerk, die ogenschijnlijk dicht is. Een stukje verderop is het kasteel pas. Ik loop toch nog om de kerk heen op zoek naar een ingang en die vind ik aan de achterkant. Zodra je binnen stapt is er rechts een open deur naar een crypt. Eerst even de kerk bekijken, die ziet er fraai uit met alle attributen die je in een kerk vindt. Dan stappen we nog even door de deur naar de crypt, 3 kleine trappen naar beneden zien we een ronde ruimte en weer zo'n grote compleet versierde witte kalkstenen bak met een beeltenis erbovenop. Hier ligt weer een van de Alfonso's van het Portugese koningshuis. Er waren er nogal wat.
De auto die achter ons de berg op ging vertrekt weer. De dame rijdt om de kerk heen, duikt de hoek om en rijdt dan door een hele smalle poort. Dat lijkt de uitgang en dat doen wij dan ook maar. Als we door de poort rijden hebben we aan beide kanten nog ongeveer 10 cm ruimte over, het past dus net. Langs de slingerweg weer naar beneden, dat lijkt altijd veel korter dan omhoog, maar ja je ziet ook veel meer als je naar beneden gaat.
Wanneer we weer thuis zijn, zien we geen licht branden. Nog geen elektriciteit dus. Er zit nog een sleutel aan onze sleutelbos die we niet gebruiken, misschien is die wel van een schakelkast ergens in ons huis of in het nu onbewoonde huis. Helaas vinden we nergens iets van een schakelkast. Als ik Miranda bel vindt ze het vreemd dat er nog steeds geen elektriciteit is. Ik vraag haar naar een hoofdschakelaar o.i.d. en dan zegt ze dat er naast onze voordeur een klep zit met daarin de hoofdschakelaar en de stoppen. Het boekenkastje staat ervoor, dat moet opzij geschoven worden. Misschien ligt daar de oplossing! En dat dan allemaal met een telkens wegvallende telefoonlijn, omdat zij thuis zo'n slechte verbinding heeft. Ondertussen boeken uit de kast, kastje aan de kant en om met die hoofdschakelaar. Dat werkt tenminste, eindelijk weer stroom. Als ze dat nu direct had ge-sms't, was het eenvoudig geweest. Was nog nooit gebeurd zegt ze.
Er is geen onweer meer geweest en we hebben geen stroomproblemen meer gehad vandaag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
