Week 3 alweer

Donderdag.
Gibraltar staat voor vandaag op het programma. Daarvoor gaan we voor ons doen redelijk vroeg op pad. Het is ongeveer 130 km rijden en de routeplanner heeft het over anderhalf uur rijden. Daar zal nog wel het nodige bijkomen. De route gaat bijna helemaal direct langs de kust via Marbella, Estepona en dan uiteindelijk Gibraltar. Het is een graad of 17 dus prettig weer om te rijden en niet superdruk. Al is dat laatste maar relatief, want vooral het stuk tussen Fuengirola en Estepona is niet zo fijn. De weg is weliswaar 4-baans, maar heeft smalle rijstroken en hele korte op- en afritten. Goed opletten dus want het kleinste gaatje om in te voegen wordt benut. Daarbij komt ook nog het feit dat ze hier in Spanje dol op rotondes zijn. Die halen pas echt lekker de snelheid eruit!
Na een kleine tankbeurt in Alhaurin rijden we om plm. 10.30 de A-7 op richting Algeciras. Ik las gisteravond in het informatieboekje dat iedereen in Gibraltar tankt vanwege de lage literprijs. De tank gooien we daar wel vol. Rond 12.30 rijden we La Linea de la Conception binnen, de stad die grenst aan Gibraltar. Een beetje een haveloze stad. De bekende rots van Gibraltar hebben we al kilometers in zicht. Als we de bordjes naar de grensovergang volgen rijden we er in eerste instantie voor we het weten langs. Bij de eerstvolgende rotonde (ja, omkeren daar zijn ze wel heel handig voor!) kunnen we weer terug en sluiten aan in de rij auto’s voor de grensovergang. Elk paspoort wordt gecontroleerd (geen onderdeel van de Schengen-overeenkomst), maar het gaat vrij vlot en na 10 minuten zijn we erdoor om direct te moeten wachten voor een slagboom. Dwars over de weg is de startbaan van het vliegveld en er taxiet net een vliegtuig van links naar rechts voor ons langs op weg naar het eind van de startbaan. Even later zien we hem in de andere richting opstijgen en kunnen de slagbomen weer open. Het is ongelofelijk druk met auto’s maar vooral met scootertjes. Hét vervoermiddel voor Gibraltar schijnbaar. De straten zijn erg smal en de gebouwen en huizen erg smerig, het doet mij denken aan Antwerpen. Als we de bordjes van de noordroute volgen komen we eerst bij de haven. Vanaf hier kijk je over de baai weer naar Spanje. Na wat rondrijden gaan we naar de kustweg naar de kant van de Middellandse Zee en rijden aan de voet van de enorme rots. Deze weg gaat via een oude tunnel naar de vuurtoren helemaal op de zuidpunt. Die tunnel is niet mooi gladgestreken en/of betegeld, maar ruw uitgehakt, heel bijzonder en donker. Geen verlichting wel wat zgn. kattenogen. In het restaurant op de punt nemen we een kop koffie en wat te eten. Grappig de mensen zijn hier echt volkomen tweetalig. Praat je Engels, geen probleem, wil je Spaans praten, ook prima. Een beetje vreemd staat er ook een grote witte moskee op dit terrein.
De zon laat het vandaag een beetje afweten en er staat een stevige bries. Lekker om even uit te waaien. Het is ook niet helder en je moet hier de kust van Afrika duidelijk kunnen zien. Nou, vandaag niet, heel vaag kun je wat contouren zien, dat is alles.
Na deze pauze rijden we verder en rijden we hoger en hoger. Kijken hoever we kunnen komen naar de top om de attractie van Gibraltar de Berber apen te zien. Ergens halverwege moeten we stoppen. Je mag niet verder normaal gesproken. Ik laat de gehandicaptenparkeerkaart zien. Die hebben we tegenwoordig en kan erg handig zijn. Rijdt maar door wordt er gezegd en laat de kaart maar zien bij de volgende post. Doorrijden dus en dat wordt wel een verrassing. Een smal pad, aan de bestuurderskant geen/nauwelijks rails, wel bomen en behoorlijk steil omhoog. Tweerichtingsverkeer is niet mogelijk! Willem heeft het helemaal niet op dergelijke paadjes en wil eigenlijk weer terug. Als ie dat probeert komen er net 2 auto’s omhoog en dan blijkt dat we niet terug mogen, we moeten doorrijden. Dat doen we dus maar langzaam. Op de plek waar je eigenlijk nog hoger kunt houdt Willem het voor gezien. Hij wil niet hoger…. Het uitzicht is fenomenaal, maar geen aap te bekennen hier. Vanaf dit punt rijden er ook busjes die bezoekers vervoeren van een punt verderop. De weg is hier iets breder en we geven ze alle ruimte om ons te passeren. Ik heb gelezen dat er momenteel ongeveer 240 apen leven op de rots in verschillende kolonies verspreidt over de berg. Het verhaal is dat Gibraltar Engels bezit blijft, zolang er apen zijn. Daar zorgen die Engelsen wel voor. Er is er alleen nu geen een te zien. Langzaam rijden we dus weer naar beneden en komen weer in de bewoonde wereld. Als we net weer tussen de huizen rijden zien we toch nog een aap op een muurtje zitten. Kon er helaas geen foto van nemen. Via smalle straatjes en heel veel bochten komen we beneden. Net buiten de landingsbaan zagen we eerder benzinepompen. Literprijs varieert tussen de 97 en 99 cent. Dat is natuurlijk interessant. Even volgooien dus en dan langzamerhand maar terug na deze enerverende bergtocht. Voordat we echt vertrekken nog even wat boodschappen doen bij een supergrote Carrefour supermarkt. Het is wel een puzzel om de ingang te vinden in het enorme pand.
Dan gaan we via de AP-7 i.p.v. de A-7 weer rijden. De aanduiding AP betekent dat het een tolweg is. Het scheelt in elk geval een heleboel rotondes. Kost wel de nodige pecunia, maar schiet tenminste op, zeker bij Marbella. De terugreis duurt een half uur korter.

Vrijdag
Rustige dag na de lange rit van gister.

Zaterdag
Terug naar El Chorro, naar de Caminito del Rey. Naar de voormalige meelfabriek waar de waterval, de dam, het treinstation en de start van het looppad moeten zijn. Dat hebben we vorige keer gemist. Ook nu is het weer een indrukwekkend ritje. Aangekomen zijn we niet de enigen. De wandelaars, te herkennen aan de schoenen en soms best vermoeide, maar voldane gezichten en mensen zoals wij. Op het station hangt de dienstregeling. 4 Keer per dag kun je hier aankomen en vertrekken. Misschien nog iets om later te doen. Er is de laatste tijd weinig regen gevallen in Andalusië. Er zijn hier veel riviertjes maar de meeste rivierbeddingen liggen er droog bij of er is maar een kleine waterstroom. Dat is eigenlijk over het geval. De waterval die hier te zien zou zijn is onzichtbaar. Van bovenaf heb je ook een goed overzicht van de dam. Links een kleine waterstroom en aan de rechterkant het meer met de elektriciteitscentrale. Aan de ene kant van het dorp eindigt de weg bij een nog niet geopende camping en aan de andere kant zal wel een weg ergens naar toe lopen, want er is ook een buslijn.

We rijden een stukje terug naar een bord met Bobastro. Een verlaten dorp waar een mozarabische gemeenschap (christenen die onder de Moorse heerschappij leefden) ooit een kerk in de rotsen uithakte. Weer een tocht met weidse uitzichten naarmate je steeds hoger komt. Na 5 km kun je alleen niet verder. Dat stond niet aangegeven, maar het is de moeite waard. Grote roofvogels zweven op de thermiek langs ons tussen de bergtoppen. Samen met een biker (Triumph, Speedmaster voor de liefhebbers!) genieten we van het uitzicht. Er staan zelfs nog 2 bewoonde huizen hier bovenop de berg. Vlak voor de top is een groot waterbassin, maar net als de rivieren staat er weinig water in. Het ziet er levenloos uit. Waar Bobastro gebleven is weten we niet, hebben we schijnbaar onderweg gemist. Terug maar even opletten. Inderdaad halverwege de afdaling zien we het bord. Het is bijna niet meer te lezen wat erop staat. Een bezoekje vergeten we maar en storten ons weer verder naar beneden.

Zondag
Beetje meer verkennen in de directe omgeving. Bij een van de rotondes in Alhaurin is een elektriciteitscentrale of zoiets. Van die metalen apparatuur achter hekken met waarschuwingsborden tegen onrechtmatig betreden. Vlak daarnaast loopt een weg omhoog waar veel vrachtauto’s in- en uitrijden. Willem wil weten dat naar toe gaat. We zitten hier vlak tegen een berg aan en het eerste stuk is bossig met veel pijnbomen en ceders. De weg zelf is niet slecht maar de bermen bestaan voor een groot gedeelte uit gestort beton lijkt wel. Net alsof men een heleboel betonwagens heeft leeggemaakt die nog een beetje beton over hadden. Heel onregelmatig en verschillende kleuren. Kortom een zootje. Twee/drie kilometer verder kunnen we niet verder, althans we mogen niet verder. Ketting over de weg gespannen en een bewaker in een hokje. We kijken tegen een afgraving aan. Dat verklaart ook de vele vrachtwagens natuurlijk. Weer dezelfde weg terug dus en nog geprobeerd om op een of andere manier over de berg te komen. Dat lukt toch telkens niet. Elke keer loopt de weg dood.

Maandag
’s Middags rijden we richting Málaga. Het doel is Comares. Dat ligt in de ‘Montes de Málaga’, een natuurreservaat boven de stad. De weg slingert zich een kilometer of 20 omhoog. Op het hoogste punt zitten we 909 meter + NAP hoog. Hier zien we ook voor het eerst weer kurkeiken. Geweldige vergezichten. Je kijkt uit over Málaga en kunt de Middellandse Zee steeds zien liggen. Op deze heuvels en hellingen werden tot de jaren zeventig in de 19e eeuw de zoete druiven voor de Málagawijn geteeld. Deze druif was gevoelig voor de druifluis en binnen een paar jaar werden de druivenstokken hierdoor vernietigd. In andere gedeelten stapte men over op resistente rassen maar hier niet. Met als gevolg dat er nog maar weinig zoete wijn wordt gemaakt. Ook omdat de markt veranderd is, er is weinig vraag naar zoete wijn.
Als je zo lang slingerend aan het rijden bent krijg je er alleen op een gegeven moment wel genoeg van. Ik had het van de week ook opeens, het lijkt wel of je zeeziek wordt. Comares is ook een wit bergdorp. Midden in de stad een plein met een fontein. De duiven maken dankbaar gebruik van het water en vliegen af en aan om te drinken. Leuk gezicht. Verder is het er heel rustig en zijn er geen spectaculaire dingen te zien. Siësta-tijd. Via de andere kant van de berg rijden we richting Málaga en naar huis.

Dinsdag
Beetje vreemd weer. Het is wel warm met een gesluierde zon. Kijken we naar de bergen achter ons dan is de lucht helder, terwijl de bergketen aan de andere kant nauwelijks is te zien. Het Spaanse weerbericht voorspelde voor deze buurt vandaag regen. Toch regen daar misschien?
Onderweg hebben we op verschillende plekken hele grote tuincentra gezien. Ik ben wel benieuwd wat ze daar allemaal verkopen. Nu wil het toeval dat er een paar kilometer verder richting Coin ook een is. Daar wil ik heen. Niet zo moeilijk te realiseren denk je dan. Maar als we uiteindelijk voor de ingang staan zijn ze dicht. Het is ongeveer 3 uur. Siësta? Dat is toch een beetje moeilijk inschatten. De ene winkel sluit wel en de ander niet. Waarschijnlijk mag men het zelf bepalen. De grote supermarkten blijven ook gewoon open. Bakkerijen, slagerijen, buurtsupertjes e.d. zijn vaak wel dicht. Nou ja, dan proberen we het nog wel een keer op een ander tijdstip en rijden door naar Alhaurin el Grande een paar kilometer verderop. Kijken daar een beetje rond in de Chinese bazar (een soort Action-winkel) om via een nog niet eerder gereden weggetje weer terug te gaan naar huis. De thermometer in de auto geeft aan dat het buiten 22 graden is. De zon schijnt ook feller dan eerder op de dag. Kunnen we nog even van de tuin genieten.

Woensdag
We hebben van de week even zitten kijken waar er hier in de buurt markten zijn. Gewoon weekmarkten of speciale markten. Dat waren er meer dan we dachten. Overal in de buurt vind je ze wel. Vandaag is het o.a. hier in het dorp de gebruikelijke weekmarkt en in Benalmádena ongeveer 15 km verder vlak bij Torremolinos is er een rasto, een rommelmarkt, bij Park La Paloma. De markt is meestal vanaf een uur of tien tot twee uur. Altijd leuk. Maar eens kijken of dat de moeite waard is. Het is vanmorgen enigszins bewolkt, maar aan de kust schijnt de zon volop. Het is grappig om te zien dat de mensen die je op straat ziet lopen zo heel verschillend gekleed zijn. De een loopt met een winterjas, lange broek en zonnebril, de ander met blote (witte) benen en een topje. Daartussen zie je allerlei combinaties.
Park La Paloma is snel gevonden nu de rommelmarkt nog. Het park is vrij groot en we rijden er langzaam omheen in de hoop te zien waar we moeten zijn. Dat was een goeie gok. We kunnen de auto ook nog dichtbij kwijt en dan weet je niet wat je ziet. Handelaren met nieuwe spullen en heel veel particulieren met heel veel oude meuk. Stapels oude kleren, schoenen en allerlei zooi.
We brengen een paar uurtjes door om ertussen door te lopen. Lachen hoor! Maar we scoren nog een lamp voor de overloop of gang thuis. Er staat ook nog een vent die een koperen scheepsklokje heeft, wil ie 40 euro voor hebben. Dat vinden we te veel. Willem gaat later nog even naar hem terug om een bod uit te brengen, maar de man heeft het sleuteltje thuis liggen. Of het klokje loopt is dus niet te controleren. Dat wordt dus een nee, qua aanschaf. Tegen de tijd dat we vertrekken wordt er al driftig ingepakt en blijft er een behoorlijke troep over voor de stadsreiniging!
We vonden wel voor Merel nog een aandenken voor haar koelkast.

In Benalmádena is ook een behoorlijke haven en een mooi strand, daar gaan we maar even kijken. De haven ligt goed vol met dure schepen, veel Engelsen, een paar Belgen, Amerikanen en ook Nederlanders. Op de kop is een post van de Guardia Civil en de Douane. Nadat we eerst een kop koffie hebben gedronken lopen we er rond. Het weer is fantastisch. Na een paar boodschappen bij de Carrefour rijden we terug naar Alhaurin. Met de heerlijke temperatuurtje zie je de bomen dagelijks veranderen. Vlak voor Alhaurin staan allemaal mimosabomen. Die beginnen steeds geler te kleuren. Dat wordt een grote gele bloemenzee over een paar dagen.