week 2

Woensdag
Een ander gedeelte direct in de omgeving van Alhaurin verkend. Niets spectaculairs!

Donderdag
Rijden we naar Málaga, ongeveer 20 km verder. Grote stad, veel verkeer en mensen. Het Centro Ciudad moet ook mooi zijn. Veel musea (Picasso) en kerken. Málaga heeft ook een haven met de veerdiensten naar bijv. Tanger (Marokko) en Algerije. Eerst maar eens een beetje verkennen. Málaga had vroeger geen echt strand. Tegenwoordig wel, volledig aangelegd aan de oostkant van de stad. Dat hebben ze beter aangepakt dan in Torremolinos. Hier ook veel hotels maar met veel meer ruimte ertussen, parkeerruimtes en palmenboulevards.
Tijdens de rit komen we een bordje tegen met Castillo de Gibralfaro. Kasteel altijd leuk om te bekijken, dus volgen we de bordjes. Een kilometer slingerend omhoog kunnen we vlak voor de ingang parkeren. Toegangskaartjes gekocht en maar eens kijken hoe het eruit ziet.

Het is een versterking met een dubbele muur en vierkante geschutstorens. Het gebouw dankt zijn naam aan het Arabische Jebel al Faro (vuurtorenheuvel). Gesticht in de 8e eeuw door de Moren en in de 14e eeuw uitgebreid. 130 Meter hoog heb je een prachtig uitzicht over de stad met de haven.
Echt schitterend. Bij de ingang van het castillo staat een meneer nootjes te verkopen en in de cypressen zitten verschillende grote bruin/rode eekhoorns, die bedelen om nootjes. Prachtige diertjes, die met grote sprongen van de ene boom naar de andere springen en elkaar achterna zitten. Groot vermaak voor de bezoekers.
Uitgekeken bij het kasteel gaan we proberen of we de jachthaven kunnen bereiken waar we in het Castillo op uitkeken. Dat valt mee, we moeten een stukje terug over de ringweg en kunnen dan via een rotonde naar de parkeergarage die we ontdekten aan de andere kant van de rijweg. En dan bootjes kijken. Dat vinden wij natuurlijk altijd leuk.
Het zijn er niet zo veel en sommige zijn aardig verwaarloosd, maar de wandelpromenade is mooi aangelegd. Wat winkels met dure merken op de gevel en veel restaurants. Op de platte daken daarboven zit ergens ook een sportschool. De Spaanse heren zijn zeer bereid om in de warme zon in de buitenlucht hun gespierde lijven te tonen aan de dames op straat en de medesporters en hun oefeningen op de verschillende toestellen uit te voeren. We gaan terug naar de auto in de catacomben van de parkeergarage. Een geautomatiseerd systeem precies geeft precies aan waar je kunt parkeren. Heel eenvoudig eigenlijk. Eerst wordt aangegeven naar welke verdieping je kunt en dan zijn er rode en groene lichtjes in het plafond. Uiteraard is rood bezet en groen vrij. Net als in een jachthaven. Simpel maar effectief, vooral omdat het er toch behoorlijk donker is. Nog niet ergens gezien! Weer rijdend schuiven we redelijk vlot de stad weer uit.

Vrijdag.
Het blijft maar mooi weer. 18 Graden en meer, heel weinig wind. 23 graden was het hoogst.
Na de normale ochtendrituelen is het tijd om de wasmachine aan te zetten. Het is een eenvoudig model dus dat levert weinig problemen op. Wel fijn om een wasmachine tot je beschikking te hebben. Na de lunch hangt de was aan de lijn en kunnen we eventueel weer op pad. Eerder hebben we de stranden bekeken aan de westkant van Málaga, nu gaan we naar de stranden aan de oostkant.
Minder toeristisch volgens de gegevens. Dat klopt wel, maar ik vind onze echte gele brede zandstranden veel mooier. Hier van dat grootkorrelige grauwe harde zand. De bebouwing is inderdaad veel vriendelijker dan aan de andere kant, maar om nu te zeggen mooi….. Hotels, hotels en appartementen genoeg.
Het kost in tegenstelling tot gister meer tijd om Málaga in te rijden. Filerijden! Na een stuk langs de kust gereden te hebben keren we de auto en hopen via een binnenweg om Málaga te rijden maar komen toch weer op een autovia terecht waardoor we wel lekker vlot langs de stad rijden. Weer thuis kunnen we niet meer in het zonnetje zitten, maar de was is wel lekker droog.
Zaterdag.
Gaan we maar eens verder landinwaarts kijken. Naar het noorden richting Cordoba. Tussen Alhaurín en Cordoba ligt de plaats Antequera. Afstand ongeveer 65 km. Via Cartama, Pizarra zien we in de verte het stadje Alora rechts van de weg liggen. Op een berg met een soort van burcht of klooster. Interessant. Kijken of we daar kunnen komen. Het is ook weer zo’n typisch bergdorp. Wegen steil omhoog, zo steil dat je in de 1e versnelling omhoog moet soms, hele smalle straatjes met overal geparkeerde auto’s en kwebbelende mensen die je met een blik aankijken van ‘wat doen jullie hier?’ Het is allemaal heel krap en we rijden ons behoorlijk klem. Terug dus maar, met enige moeite het dorp weer uit. Uiteindelijk langs het Campo de Fútbol (voetbalveld) rijden we langs Carratraca naar Ardales. Daar in de buurt zijn grote meren. De weg die we volgen is smal, behoorlijk slecht maar met fenomenale vergezichten. De bergen zijn ruig, de pijnbomen mooi. Het lijkt wel of we heel lang de enigen op de wereld zijn. Geen tegenliggers in elk geval. Vlak voor Ardales meer auto’s met mannen in camouflage outfit. Jagers zo te zien. Of er wat geschoten is geen idee.
Dan ligt het eerste meer voor ons. Er zijn er drie, behoorlijk groot en uitgestrekt. Mooie omgeving, meer auto’s. Op de oevers staan auto’s en campers en het zal hier later in het jaar wel druk zijn met recreanten.
Dan volgen we een route die de Caminito del Rey, het Koningspad, genoemd wordt. Speciaal aangelegd voor koning Alfonso XIII toen hij in 1921 de stuwdam bij El Ghorro opende. Het is een looppad van beton en ijzer tegen de rotswand aan gebouwd met een brug over het ravijn waar de Rio Guadalhorce door stroomt. Die komt verderop uit in een van de drie eerder genoemde meren. De Caminito raakte in verval en is op enig moment voor 5,5 miljoen euro gerestaureerd. In 2015 is het heropent. Als je geen hoogtevrees hebt kun je het pad in ongeveer 5 uur volgen. Er is ook een spoorbrug over de kloof voor de trein naar Málaga.
We kunnen staande op een parkeerplaats tegenover de enorme rotswand de wandelaars als mieren over het pad zien lopen. Als je goed kijkt kun je de wandelaars op de brug zien. De Rio Guadalhorce stroomt tussen ons en de rotswand in. Inmiddels is het tegen vieren en zo langzamerhand tijd om weer richting Alhaurín te gaan. Antequera gaan we vandaag niet zien, dat is met deze wegen nog zeker een uur rijden. Ik wil nog een keer naar de Caminito del Rey terug. Er is een gerestaureerde meelfabriek waar je de kloof, het spoor, het looppad en een stuk van de hoge waterval kunt zien. Dit was echt een schitterende rit.

Zondag.
Manuel gaf ons door dat er vandaag iets met de start van de Carnaval in Alhaurín was. Ik begreep het niet echt. Het had met de Carnavalsfestifiteiten in Málaga te maken. Het was een soort wedstrijd waar groepen mensen zich presenteren o.a. met muziek en politiek geneuzel. (Net zoiets als in Limburg gebeurt met buuttereders, tonpraters.) Daar wordt dan de beste uit gekozen door een speciale jury. De winnaar of winnaars mogen deelnemen aan de Carnaval in Málaga later deze maand. Zou om 13.30 beginnen bij de taxiplaats in het centrum. Wij verwachten dat het wel druk zou zijn dus zijn een beetje vroeg naar het centrum getogen. In eerste instantie was er op de plek waar ik dacht dat het was niets te zien. Daar kwamen opeens allemaal mensen met hun hond aanlopen. Dat bleek een soort kinologenclub te zijn die bezig waren hun honden af te richten. Was wel een grappig gezicht om te zien. De honden (en hun baasjes) moesten alleen nog wel even verder oefenen. Want het ging bij de meesten niet van een leien dakje. Vermakelijk was het wel. In het echte centrum kwamen we wat activeit tegen die lieten vermoeden dat er iets ging gebeuren. Er was een podium met een geluidsinstallatie en een hoop mensen die afwachten. We zijn maar op een terrasje gaan zitten voor een kop koffie en iets te eten. Uiteindelijk omdat er vandaag een koude wind woei maar binnen gaan zitten om te eten. Ik iets met inktvis en Willem iets met gewone vis. Dat van mij was wel te eten, maar Willem had iets van balletjes vis in een jasje gefrituurd gekregen. Het smaakte zurig en er zat een stukje graat in. Het leek op stukjes zure paling en was in elk geval niet lekker. Hij liet het dus staan. Vijf minuten later werd het bord weggehaald en kreeg hij een nieuw bord. Bleek dat hij het verkeerde had gekregen. Die vis smaakte wel lekker. Ging wel weer vreemd.
Omdat we toch helemaal niets van het hele gebeuren snapten, maar weer naar huis gegaan en verder weinig gedaan

Maandag
Vandaag gaan we wel naar Antequera, ruim 70 km naar het noorden, richting Cordoba. Het weer is een beetje opgeknapt, de zon schijnt weer. Er zijn in Antequera ontzettend veel kerken. Het is alleen jammer dat het maandag is, dan zijn ze gesloten. De auto zetten we in een parkeergarage midden in de stad en gaan dan eerst naar de 5e verdieping van de garage. Op het dak is een uitkijkpunt (Mirador zoals dat in Spanje heet) gemaakt. M.b.v. foto’s met informatie krijg je op het dak een goede indruk van het moois van de stad. Als je weer op de begane grond bent is het best wel lastig om te realiseren waar al dat die gebouwen staan. In een kleine supermarkt krijgen we een plattegrond van de stad en gaan dus aan de wandel en komen langs een aantal historische panden. Weer terug bij de auto rijden we de stad weer uit om buitenom bij een soort buitenwijk aan te komen. Ook daar een grote kerk met daarom heen kleine straatjes. Het is de kerk die ik in eerste instantie wilde zien. Maar helaas is deze ook dicht. Je kunt ernaar toe lopen en genieten van het prachtige uitzicht over de stad.

Woensdag
Wat doen we vandaag? Laat uit bed en het weer houdt niet echt over. Een grauwe, grijze dag en het is koud. Althans voor onze begrippen inmiddels. We besluiten een beetje in de buurt te blijven en gaan via de snelweg richting Motril. Een van de grotere badplaatsen oostelijk van Málaga.
Bij Nerja slaan we af richting kust om op ons gemak via de kustweg weer richting huis te gaan. Af en toe uitstappen om naar iets interessants te kijken. Eerst maar even naar het strand. De zon schijnt nu weer volop maar de wind maakt het koud. De zee is best wel onstuimig en door de rotsen op het uitkijkpunt is het mooi om de golven te zien breken. Er is ligt een vissersboot die de vangst binnenhaalt en een eenzame kiter doet zijn best om op zijn plank te blijven staan. Hij duikelt er vaak vanaf en klimt er weer met veel moeite op. Als je uit de wind bent is het best warm en er liggen dan ook diverse mensen flink te ‘bakken’. Dat zijn de ‘echte’ en ze zijn kokosnootbruin.
We gaan verder naar het westen, volgen een slechte weg vlak langs het strand en dan is het volgende dorp Torre de la Mar. Kijk een bordje met Puerto! Afslaan dus maar. Weer bij het water zien we een vissersboot tussen de havenhoofden binnenvaren met in het kielzog een meute krijsende meeuwen. Er is dus duidelijk vis gevangen! De ondermaatse gaat overboord, vandaar de meeuwen. We komen bij een complex wat lijkt op een visafslag. Even bekijken natuurlijk. Naast de afslag zijn mannen bezig met het herstellen van de netten. Even een foto van een mannetje, die rondom in de netten zit, tot groot vermaak van zijn kameraden die Spaans commentaar leveren. Wat ze zeggen geen idee, maar er wordt duidelijk veel gelachen over het feit dat ik een foto van hem maak.

De afslag is brandschoon en ruikt heerlijk fris naar verse vis. Aan de kant bij de kade staan mensen te wachten. Klaarblijkelijk totdat de vis afgeslagen wordt. We lopen naar de kade naar de iets verder afgemeerde boten. Een boot heeft zijn vis al op de kant gezet. Netjes gesorteerd in een soort plastic teil. Krabbetjes, zeeduivel, heel veel inktvis in verschillende groottes. Kleine platvisjes (leken tongetjes maar erg onder de maat), een soort palingachtige vis met een vreemde roze kleur. Vast de zure vis die Willem zondag voorgeschoteld kreeg.

Op een ander schip waren ze nog volop aan het sorteren.
Verder op werd volop gediscussieerd over iets wat gevangen was. Het leek mij koraal, was echt hard toen ik erop tikte. Het werd uit het zicht gehouden, mogelijk mocht het niet worden meegenomen.
Het liep inmiddels als tegen 5 uur en we moesten beste nog wel een stukje rijden om thuis te komen. Daarom hebben we de echte veiling van de vis niet afgewacht. Alle vis moest nog naar binnen worden gebracht en er kwamen steeds meer bestelbusjes met opschriften van Pescaderia e.d. op het terrein. Gezien het tempo kon het best nog even duren voordat er actie zou zijn. Al met al een hele leuke ervaring.